Á rápi um alnetið rekst ég á þetta myndasafn sem Guðmundur Eggert Finnsson hefur sett á vefinn Gamlar ljósmyndir. Þarna má sjá hvernig haldið var upp á 17. júní í eina tíð, meðan hann var alvöru hátíðisdagur, áður en Gay Pride og Menningarnótt tóku yfir sem aðal fjöldahátíðirnar í Reykjavík.

Á þessum tíma fjölmennti fólk í bæinn, það var prúðbúið, helstu skemmtikraftar þjóðarinnar komu fram, en um kvöldið var dansað í bænum.

Það verður að segjast eins og er að það er meiri bragur yfir hátíðinni þarna en nú er. Það eru aðrir tímar og í seinni tíð er eins og hafi ríkt hálfgert fálæti í garð 17. júní, eins og menn nenni þessum degi ekki alveg.

En það sakar ekki að spyrja: Hvað breyttist? Getur jafnvel verið að svörin við því séu mikilvæg.

Bessi Bjarnason, Ævar Kvaran og líklega Baldvin Halldórsson í hlutverki ræningjanna í Kardimommubænum á útisvið i á Arnarhóli.

Og píanóleikarinn Carl Billich.

Þuríður Pálsdóttir syngur, þarna má einnig sjá Guðmund Jónsson og Guðmund Guðjónsson.

Mannfjöldi í Lækjargötu og hvít sölutjöld.

Athöfnin á Austurvelli að morgni þjóðhátíðardags. Aðalmálið hefur greinilega verið að stíga ekki á grasið.

Skrúðganga upp Suðurgötu.

Mannfjöldi á Arnarhóli og í Lækjargötu.

Dansað að kvöldi í Lækjargötu.