Steingrímur Hermannsson var einhver jafnvinsælasti stjórnmálamaður á Íslandi í seinni tíð. Eitt af því sem fólk kunni að meta við Steingrím var að hann játaði stundum mistök og stundum sagðist hann ekki vita hlutina.

Fólk skildi þetta vel – við erum öll svona. Gerum mistök, segjum eitthvað vitlaust, misstígum okkur.

En svo er til önnur tegund af stjórnmálum sem felst í því að játa aldrei mistök, viðurkenna aldrei að manni hafi orðið á í messunni, skipta aldrei um skoðun.

Það er ekki stórmál þegar stjórnmálamaður er spurður um ósmekklega notkun hans á orðinu „múlatti“ í viðtali.

Einfaldast hefði auðvitað verið fyrir hann að segja að hann hefði aðeins farið yfir strikið þarna – það hefðu allir skilið og málið hefði verið úr sögunni.

En nei, í staðinn er farin þrætuleiðin. Þetta er einhverjum öðrum að kenna. Þeim sem fannst þetta ekki alveg í lagi, þeim sem sömdu orðabókina. (Orðabækur eru reyndar fullar af ljótum orðum sem við notum helst ekki – það er ekki gæðastimpill á orði að vera í orðabók.)

Maður vonar að brátt heyri stjórnmál af þessu tagi sögunni til, að ungt fólk hafi vit á að stunda þau ekki eða falla fyrir þeim. En svo má líka rifja upp fordæmi Steingríms Hermannssonar sem hafði ekki alltaf svör við öllu. Vissi ekki alltaf best.