Tveir pólitískir átakamenn, Ólafur Ragnar Grímsson og Davíð Oddsson, standa á palli á framboðsfundi fyrir forsetakosningar. Þeir hafa verið í pólitík síðan upp úr miðri síðustu öld. Eiga það sameiginlegt að metnaði sínum fá þeir seint svalað. Þjóðin horfir á og er dálítið hissa á að þeir skuli ekki geta hætt.

Með þeim er ungur maður sem hefur ekki komið nálægt stjórnmálum, fræðimaður, fjölskyldumaður sem á ung börn. Hann er broshýr, í málfutningi hans er bjartsýnistónn og hann er laus við undirferli.

Var ekki rétt áðan, með framboði Davíðs Oddssonar,  verið að tryggja kjör Guðna Th. Jóhannessonar sem forseta Íslands – eða svo gott sem – svona nema honum verði eitthvað mikið á í messunni?

Gömlu karlarnir munu mikið tala um reynsluleysi Guðna, en satt að segja virðist hann fær í flestan sjó. Vinsælustu forsetar Íslands, Kristján Eldjárn og Vigdís Finnbogadóttir, komu líka úr störfum úti í samfélaginu og beint á Bessastaði.