Margt hefur verið rætt og ritað um deilihagkerfið svokallað – og yfirleitt er það í frekar lofsamlegum tóni.
En deilihagkerfið birtist manni helst í mynd alþjóðlegu íbúðaleigunnar Airbnb. Nú er verið að banna eða takmarka starfsemi hennar víða um heim.
Maður sér ekki betur en að þetta sé fagnaðarefni.
Í þessu tilviki er deilihagkerfið að taka á sig mynd dólgafrjálshyggju. Gróðasæknir aðilar – jæja, má maður ekki segja gróðapungar? – kaupa upp húsnæði og leigja það út eins og um hótel væri að ræða. Maður heyrir stundum viðkvæðið að menn megi nú gera það sem þeir vilja með eignir sínar.
En þessir aðilar komast undan ýmsum skyldum og álögum sem fylgja því að reka hótel. Kæra sig kollótta um ónæði sem nágrannar verða fyrir.
Og hrekja venjulegt fólk úr miðborgum með þeim afleiðingum að það hefur ekki efni á að búa þar, getur ekki notið þeirra lífsgæða sem felast í að búa í miðborgum, en gera þær í leiðinni einsleitari og leiðinlegri.
Þessi hugmynd, íbúðaleiga eða -skipti í litlum mæli fyrir ferðamenn, byrjaði ágætlega. En nú er þetta komið út í tóma vitleysu. Airbnb er orðið milljarðafyrirtæki, heilu húsin og göturnar eru lagðar undir starfsemi undir merkjum þess – enda eru íbúar farnir að rísa upp gegn þessari öfugþróun.