Ég man ekki eftir annarri eins hálku og í vetur. Hans verður minnst sem hálkuvetrarins mikla. Nema komi fleiri eins í kjölfarið.

Þetta er svellbunkinn við annað garðshliðið hjá mér, það sem liggur út að bílastæðinu. Þetta hefur verið svona síðan í nóvember. Þarna er fjögurra mánaða svell. Það er aðeins farið að minnka.

Þar sem ég hef komið í efri byggðir Reykjavíkur og út á land í vetur hafa alls staðar blasað við svellbreiðurnar. Landið okkar ber nafnið Klakinn með rentu.

Í svona færð er best að tipla eins og mörgæs – spurning hvort það gæti haft varanleg áhrif á göngulag okkar ef svellin halda áfram. Íslendingar gætu orðið þekktir fyrir sérstætt göngulag.

Nú er að hlána aðeins. Að minnsta kosti í bili. Spurning hvort svellbunkinn á myndinni gefi loks endanlega eftir. Ég mun ekki sakna hans. En undan þessu kemur skítug borg, eins og oft er að vori, með holóttar götur og gangstéttir sem hafa færst úr lagi – og allt útbíað í salti og sandi.

En ég er svartsýnismaður og hef enga trú á að vorið sé að koma.