Ég hef stundum lesið teiknimyndaritið Charlie Hebdo. Það hefur þann ágæta eiginleika að það gerir grín að öllu – ekkert er því sérstaklega heilagt.
Nú er starfsmönnum blaðsins refsað grimmilega fyrir það. Tólf liggja í valnum, tugir eru særðir eftir fólskulega morðárás með vélbyssum. Glæpurinn er einfaldlega sá að hafa gert grín og birt eitthvað sem gætu verið myndir af spámanninum Múhammeð.
Þetta eru einhver verstu tíðindi sem maður hefur heyrt lengi – manni er illa brugðið.
Árásinni er stefnt gegn sjálfu tjáningarfrelsinu. Og hún minnir okkur á hversu verðmætt það er. Það var til dæmis óskiljanlegt þegar vel meinandi fólk á Vesturlöndum var fullt skilnings gagnvart þeim sem höfðu í hótunum við skopmyndateiknara Jyllandsposten á sínum tíma. Eðlilegu viðbrögðin þá hefðu í raun verið að þekja öll blöð með myndum af Múhammeð – semsé stórfelld afhelgun.
Hætt er líka við að árásin muni virka eins og olía á elda haturs og óþols sem eru farnir að krauma í Evrópu. Þetta er tilræði við hið opna samfélag. Við færumst eitt fet nær fasisma. Það reynir verulega á lýðræðið í Frakklandi, á tíma þegar forseti lýðveldisins er veikur og óvinsæll og nýfasísk öfl eru í miklum uppgangi. Og það er hætt við að þeir sem þurfa að gjalda þetta einna dýrustu verði séu einmitt múslimar.
Fyrstu viðbrögðin við árásinni í París ættu að vera þau að birta myndir úr Charlie Hebdo út um allt.