Það er merkilegt að sjá nokkuð uppblásinn fréttaflutning af ástandi í Hagaskóla. Og sjá síðan að hlakkar í fólki á netinu vegna vandræða í skóla góðborgaranna, eins og einhver orðaði það.
Svo sá ég því líka haldið fram að svona hefði þetta ekki getað verið á tíma Björns Jónssonar skólastjóra.
Björn var sómamaður, það vantar ekki, og í hans tíð voru margir fjarska góðir kennarar í Hagaskóla. Ég naut handleiðslu sumra þeirra.
En tíðarandinn var dálítið annar og nokkuð hömlulausari. Eftirlit með börnum og ungmennum var mun minna. Þar er í engu við kennara þess tíma að sakast.
Í frímínútum fór fjöldi nemenda yfir að Neskirkju til að reykja.
Flestir nemendur voru byrjaðir að fikta við að drekka áfengi í þriðja bekk (nú tíunda), margir í öðrum bekk.
Á göngum og í frímínútum tíðkaðist gengdarlaust einelti.
Börnum sem áttu undir högg að sækja – sum þeirra komu úr bæjarblokkum – var umsvifalaust skutlað í tossabekki þaðan sem var varla nokkur leið að komast.
Um tíma gekk límfaraldur yfir skólann, þ.e. nokkur hópur nemenda var að sniffa lím. Þetta komst í blöðin og hömlur voru lagðar á sölu Aurora-módelalíms. Þá svissuðu sumir yfir kveikjarabensín.
Í kjallara skólans starfaði skátafélag. Í skátaútilegum fékk maður alls kyns óhefðbundna fræðslu um kynlíf.
Eftir því sem ég kemst næst er starfsemi Hagaskóla algjörlega til fyrirmyndar nú – og eins og sunnudagaskóli miðað við það sem ég upplifði. Kannski er það röng líking, því líklega er skólinn laus við þá stóreinkennilegu kristindómsfræðslu sem þá tíðkaðist.
Þess utan á ég góðar minningar úr Hagaskóla, þótt ég geti seint hafa talist fyrirmyndarnemandi.