Það verður að segjast eins og er – náttúrupassinn er að fá hrikalega vond viðbrögð.
Ýmislegt kemur til. Fólk les fréttir um að það megi ekki vera á Þingvöllum án þess að borga. Og svo velta menn fyrir sér stjórnsýslunni í kringum þetta.
Verður hún ekki rándýr? Hvað kostar eftirlitið með því að allir hafi borgað – og innheimta sekta þeirra sem láta það undir höfuð leggjast.
Samt er það víða svo að fólki þykir sjálfsagt að greiða fyrir aðgang að náttúrunni. Í Kanada og Bandaríkjunum er rukkað fyrir aðgang að þjóðgörðum. Yfir því er almennt ekki kvartað. En sjálf greiðslan er innt á hendi við innganginn í þjóðgarðana – við þartilgerð hlið.
Svo er kvartað undan því að Íslendingar, þeir sem eigi heima hérna, þurfi að borga rétt eins og útlendingarnir sem koma kannski bara einu sinni? Eru það jafnræðissjónarmið sem liggja þar að baki? En var ekki fyrst og fremst hugmyndin að fá tekjur af stórauknum fjölda erlendra ferðamanna til að standa að bráðnauðsynlegri uppbyggingu og verndun á ferðamannastöðum?
Spyrja má hvers vegna ekki er hægt að gera þetta með öðrum hætti – til dæmis gistináttagjaldi eða ákveðinni upphæð sem leggst á flugmiða? Það virðist vera einfaldari og skilvirkari leið. Maður þekkir gistináttagjald sjálfur af ferðalögum bæði í Evrópu og Bandaríkjunum.
Steingrímur J. segist frekar vilja sitja af sér sekt fangelsi en að borga sjálfviljugur fyrir að horfa á sinn gamla Dettifoss. Það er mikil dramatík. En á samfélagsmiðlum er maður að sjá fjölda ummæla sem eru á sömu bókina lærð:
Þingvellir hafa verið „friðlýstur helgistaður allra Íslendinga“ frá 1930 en ekki lengur.
Og:
Ég mun ALDREI borga aðgang að náttúru Íslands.