Það eru mjög skuggaleg tíðindi að ríkisstjórnin í Svíþjóð hafi fallið fyrir tilstuðlan hægriöfgaflokksins Svíþjóðardemókrata.

Nú hefur verið boðað til kosninga 22. mars – þangað til verður í Svíþjóð veik bráðabirgðastjórn.

Hægri og miðflokkar ætla saman í kosningabandalag, eins og áður. Ef þeir komast til valda verður það Svíþjóðardemókrötum að þakka.

Svíþjóðardemókratarnir fengu 12,9 í kosningunum í september síðastliðnum – það er spurning hvort þeir halda því fylgi.

Geri þeir það er líklegt að sama staða komi upp í sænskum stjórnmálum, að hvorki hin hefðbundna hægri eða vinstri blokk sé nógu sterk til að mynda stjórn. Þá er annað hvort að vinna með Svíþjóðardemókrötunum eða að starfa þvert yfir línur í stjórnmálunum.

Það gæti nefnilega farið svo víða í Evrópu að nauðsynlegt sé fyrir hægri og miðflokka að vinna með flokkum jafnaðarmanna til að halda hægriöfgaflokkunum frá völdum – eða minnka áhrif þeirra. Eitt af því sem stuðlaði að því hvað fasismi og nasismi áttu greiða leið að völdum á árunum milli stríða var að þessi stjórnmálaöfl gátu ekki unnið saman gegn öfgunum.

Í þessu sambandi horfir maður til Frakklands en þar á sósíalistaflokkur Hollandes forseta í ógurlegu basli, en Þjóðfylking Marine Le Pen í sókn. Teikn eru á lofti um að Le Pen muni komast í aðra umferð forsetakosninga árið 2017. Þá myndu hefðbundna hægrið og sósíalistar hugsanlega sameinast um frambjóðandann sem verður á móti henni, eins og var þegar Jacques Chirac sigraði Jean Marie Le Pen, föður Marine, í kosningunum 2002.

En gömlu flokkarnir eru þreyttir og staðnaðir, og það á ekki bara við í Frakklandi. Hollande er óvinsælasti forseti í sögu fimmta lýðveldisins franska og nú sækist hinn gerspillti Nicolas Sarkozy eftir því að verða aftur forsetaefni hægrimanna.

Það er svo merkilegt að sjá að Vladimir Pútín hefur verið að dæla peningum í Þjóðfylkinguna. Hún er heldur óhugnanleg samkenndin milli KGB-forsetans og ysta hægrisins í Evrópu.