Það kemur ekki á óvart að Hólavallagarður sé nefndur í tímaritinu National Geographic sem einn fallegasti kirkjugarður í Evrópu. Garðinum er hrósað fyrir trjágróður, mosa og fuglalíf og fyrir að vera friðarreitur í ys borgarinnar.
Það eru orð að sönnu.
Ég er alinn upp við kirkjugarðinn og hef lagt leið mína þangað allt mitt líf. Hann verður eiginlega bara fallegri og fallegri eftir því sem legsteinarnir veðrast og stígarnir og beðin verða ójafnari.
Mosinn er sérstakt undur út af fyrir sig – hinn mosaklæddi veggur umhverfis garðinn, mosinn á steinum inni í garðinum, þykkur, mjúkur, gamall.
Það er eiginlega ekki hægt að segja hvenær garðurinn er fallegastur. Hann hefur sína sérstöku fegurð á öllum árstímum. Ég fæ mér til dæmis göngutúr í garðinum eftir að rökkvar á aðfangadag – það er dásamlegt að sjá hvernig blys á leiðunum lýsa upp umhverfið.
Merkilegt er að sjá gamlar myndir frá kirkjugarðinum – þarna voru eiginlega engin té fyrr en á ofanverðri tuttugustu öld.
En þó ég sé alinn upp í grendinni hvílir enginn af nánum ættingjum mínum þarna í garðinum. Ég verð heldur ekki settur þangað sjálfur þegar för minni lýkur – ætli manni verið ekki skutlað í eitthvert úthverfi sem maður hefur aldrei komið í áður.
Á þessari ljósmynd sem er frá Ljósmyndasafni Reykjavíkur má sjá Kirkjugarðinn stuttu fyrir stríð. Trjágróðurinn er fjarskalega lágvaxinn.
Hér er svo nýleg mynd úr garðinum. Þetta er leiði Guðmundar Thorsteinssonar eða Muggs eins og hann var kallaður.