Umræðan um vélbyssuvæðingu lögreglunnar heldur áfram að vera á furðulegum nótum. Ráðamenn halda áfram að svara í einhvers konar hálfkæringi, eins og þetta sé nú ekkert mál.

Staðreyndin er hins vegar sú að margt fólk upplifir þetta öðruvísi. Því finnst þetta vera grundvallarmál í okkar fámenna og friðsama landi þar sem vopnum er afar sjaldan beitt gegn fólki.

Það er spurning hvort þyrfti að setja ráðamenn einfaldlega á námskeið í almannatengslafræðum, barasta í almannatengsl 101, kenna þeim að vera ekki að tjá sig um svona mál að Facebook, að bíða aðeins með svör þangað til þeir finna hjá sér rósemd hugans, að reyna að svara hreinskilnislega – og framar öllu að tala eins og þeir skilji áhyggjurnar, skilji umbjóðendur sína, vilji koma til móts við það. Líka þá sem eru ekki endilega í sama flokki.

Á ensku mundi það heita að virka concerned.

Annars er víðar verið að ræða lögreglumál. Það er búið að birta skýrslu um framgöngu lögreglunnar í búsáhaldabyltingunni. Að flestu leyti stóð lögreglan sig með prýði þessa erfiðu daga. Tókst að halda valdbeitingu í lágmarki. Einnig má finna í Skemmunni meistararitgerð Huldu Maríu Mikaelsdóttur þar sem má lesa um aðgerðir lögreglunnar í búsáhaldabyltingunni. Eitt af þvi sem má ráða af ritgerðinni er hvílíkur afburða löggæslumaður Stefán Eiríksson er.

Í úrdrætti úr ritgerðinni stendur:

Það skipulag sem fylgt var í meginatriðum frá upphafi, þ.e. að vinna verkefni lögreglu með lágstemmdum og yfirveguðum hætti, var líkt og rauður þráður í gegnum aðgerðir lögreglu á tímabilinu. Leitast var við eftir fremsta megni að lögregla skapaði ekki verra ástand á vettvangi aðgerða en það sem hún var komin til að leysa úr.