Bollu-, ösku- og sprengidagur eru síðustu dagarnir fyrir lönguföstu. Maður má semsagt skemmta sér og éta á sig gat. Stundum hef ég harmað að búa á Íslandi þar sem þetta er ígildi karnivals – kjötkveðjuhátíðar – en nú er ég hættur því. Kannski er bara betra að sitja heima og borða rjómabollu en að troðast í mannþröng á karnivali í suðurlöndum?
Svona fer aldurinn með mann. Maður verður einrænn og heimakær.
Það er sérlega gott veður þessa dagana, það er nú ekki nema 11. febrúar, en samt eru lítil blóm farin að spretta innan um sígarettustubbana. Þessi sá ég í Fógetagarðinum.
Ok, myndgæðin eru ekki frábær, þetta er tekið á farsíma. Á Austuvelli er að koma brum á runna – þetta eru kjánalegar jurtir sem vita ekki það er nánast öruggt að veturinn snýr aftur. Birkið er varara um sig.
Á horninu á Aðalstræti hittum við kunningja okkar sem var ekki ánægður með stóra áfengisauglýsingu sem er búið að klína utan á gamla Reykjavíkurapótek.
Og okkur ofbauð dálítið draslið í kringum minnismerkið um Bríeti Bjarnhéðinsdóttur á horni Amtmannsstígs og Þingholtsstrætis. Mikið af sígarettustubbum.
En hvar eru bolluvendirnir, ég hef ekki séð einn einasta slíkan í dag? Er þessi hefð alveg að hverfa?
Þegar ég var krakki var ennþá sungið: „Tvíbaka, bolla, kringla, krans/svona gerir hún Imba Brands/þegar hún kennir börnunum dans“ – og svo var flengt með bolluvendi. Það eru til fleiri útgáfur af þessu, en svona man ég það.
Náttúrlega vita fáir hver Imba Brands var, en hún kenndi börnum leikfimi, sund og dans í Miðbæjarskólanum í árdaga borgarlífs í Reykjavík, hét Ingibjörg Guðbrandsdóttir og var merkur frumkvöðull.
Þetta er fræg ljósmynd, Imba Brands kennir telpum sund í gömlu laugunum í Laugardal sumarið 1909. Þetta virðist vera bjartur og góður dagur.
En bolluvendirnir, þeir eru semsagt orðnir nokkuð fágætir.
Og öskupokarnir líka. Þegar ég var krakki klæddu börn í Reykjavík sig ekki í búninga á öskudag, það var gert á Akureyri – að danskri fyrirmynd. Gotterísníkjurnar eru svo sjálfsagt einhver áhrif frá Halloween í Bandaríkjunum, þær eru frekar nýtilkomnar.
Íslenskar mæður sitja sjálfsagt ekki lengur sveittar við og sauma öskupoka. Þetta mun reyndar vera séríslenskur siður. En það er ennþá hægt að fá þá, og þeir geta verið býsna fallegir og skemmtilegir. Til dæmis selja samtökin Sól í Tógó öskupoka til styrktar barnaheimili í Aneho í Tógó.
Á Facebook-síðu samtakanna er að finna þessa mynd. Já, það var lang skemmtilegast að ná að hengja öskupoka aftan í svona fína karla!
