Þau eru athyglisverð ummæli bandaríska sjónvarpsmannsins Bills O´Reilly að þeir Íslendingar sem eru metnaðargjarnir fari burt. O´Reilly er hefur reyndar þá lífsskoðun að lífið sé barátta þar sem þeir sem minna mega sín megi éta skít.

En þetta með Íslendinga og metnaðinn er byggt á furðulegri ranghugmynd. O´Reilly er reyndar kreddumaður og hann sér það sem hann vill sjá, það sem staðfestir fyrirfram mótaðar skoðanir hans. Mér er líka tjáð að hann hafi aðallega haldið sig á stað sem nefnist Enski barinn í miðbæ Reykjavíkur, það er spurning hvaða upplýsingar maður fær þar í bjórþokunni.

Ég held að nánast hvergi í heiminum sé að finna þrjú hundruð þúsund manna hóp sem hefur jafn mikinn metnað og Íslendingar. Og ég hefði gaman af því að koma í þrjú hundruð þúsund manna bandaríska borg sem hefði brot af metnaði Íslendinga.

Við streitumst við að halda úti velferðarkerfi, heilbrigðisþjónustu sem er með því besta sem þekkist í heiminum, vegakerfi sem nær hringinn í kringum landið, við gröfum göng, við höldum úti sinfóníuhljómsveit, óperu, listasöfnum, tónlistarmenntun, mörgum háskólum, við gefum út mörg blöð, erum framarlega í notkun internetsins, höfum fjölda sjónvarpsstöðva, við gefum út mörg hundruð bækur á ári á okkar eigin örtungumáli. Teljum samt að bækurnar okkar geti keppt á hvaða vettvangi sem er. Sumir myndu jafnvel segja að við streitumst við að gera of mikið sjálf miðað við stærð þjóðarinnar.

Þetta er ekki allt jafn gott eða fullkomið, en það er forvitnilegt að bera þetta saman við til að mynda Lúxemborg, svo við tökum dæmi frá Evrópu. Þar eru ívið fleiri íbúar en á Íslandi, þeir eru vel efnum búnir, en þar er eiginlega ekki neitt – einn háskóli sem var stofnaður 2003 og varla neinar menningarstofnanir.