Getur einhver sagt mér hvað er vinstri eða grænt við að halda með íslensku krónunni í gegnum þykkt og þunnt?

Ég skrifaði að þeir sem vildu halda í krónuna þyrftu að fara að rökstyðja mál sitt almennilega – við höfum heyrt rök evrusinnanna ansi oft undanfarið. Æ fleiri eru farnir að aðhyllast þau leynt og ljóst.

Eða er ekki ljóst að krónan er farin að valda íslenskum almenningi þungum búsifjum – bæði fólk og fyrirtæki eru á hröðum flótta undan henni? Sum fyrirtæki hafa reyndar þann hag af krónunni að þau þurfa ekki að óttast erlenda samkeppni meðan krónan er í notkun.

Fólk tekur lán í jenum, svissneskum frönkum og evrum með tilheyrandi gengisáhættu – bankar á Íslandi lána fé í sérstökum gjaldmiðli, hinni verðtryggðu krónu. Allt er talið brúklegt – nema krónan.

Ber það þá ekki helst vott um harða þjóðernishyggju að vilja halda í krónuna?

Samt er erfitt að halda því fram að notkun hennar sé mikið sjálfstæðismál fyrir þjóðina. Gengi krónunnar ræðst ekki síst af því sem gerist á fjármálamörkuðum úti í heimi. Við ráðum minnst um það sjálf. Við erum í sjálfheldu hárra vaxta sem eru hvergi hærri í veröldinni, stýrivextirnir hafa hækkað átján sinnum undanfarin ár en skila samt ekki tilætluðum árangri.

Hvaða rök mæla þá með notkun krónunnar?

Ólafur Ísleifsson hagfræðingur fjallar um þetta í fyrsta hefti tímaritsins Herðubreiðar:

„Frá árinu 2001 hefur staðið þjóðfélagsleg tilraun á Íslandi um fyrirkomulag gengismála. Hún hefur hvergi verið reynd á smærri gjaldeyrismarkaði en hér og felst í að atvinnufyrirtæki og almenningur búa við sveiflugjarna örmynt í hreggviðrum alþjóðlegs markaðar. Hver og einn getur dæmt um árangur af tilrauninni.“