Þetta eru breyttir tímar. Ég stóð í félagsstarfi í menntaskóla. Þá var maður að herða upp hugann til að biðja banka eða fyrirtæki um styrktarlínur í skólablöð eða leikskrár, varla að upphæð meira en svona 10 þúsund krónur (gamlar). Manni fannst þetta mjög óþægilegt.
Nú koma litlir fjármálaspekingar og heimta að bankarnir borgi kostnaðinn við félagslífið í skólunum.
Og gott betur. Sumir vilja líka fá mútur.
Á móti eru bankarnir óðir að ná börnunum í viðskipti til að geta byrjað að plokka þau.
Svo þarna hittir skrattinn ömmu sína.
