Barbra Streisand hélt tónleika hérna í London í síðustu viku. Blöðin voru full af fréttum af því hvað hún væri erfið, sérvitur og gerði miklar kröfur. Hún bjó á efstu hæðinni á hinu fræga Dorchester hóteli. Þangað kemst venjulegt fólk yfirleitt ekki. Lesendur gleyptu þetta náttúrlega í sig – Barbra Streisand hefur alltaf þótt gott slúðurefni.

Það stóð í einu blaði að starfsfólki hótelsins væri meinað að horfa framan í frú Streisand. Það væri líka ófrávíkjanleg krafa að klósettpappírinn í herbergjum hennar væri ferskjulitur.

Við lentum í matarboði með einum af meðsöngvurum Streisand, þekktum söngvara af Brodway.  Allir voru að reyna að fá hann til að segja sögur um dívuna. Hann vildi meina að hann væri alveg hreinskilinn þegar hann sagði að þetta væri allt meira og minna ósatt.

Barbra væri hvers manns hugljúfi, einu kröfurnar sem hún gerði væru að það mætti aldrei mynda nema annan vangann á henni. Annars blandaði hún geði við fólk og væri bara ágæt. Hún væri líka mjög ástfangin af manninum sínum.

Hún væri hins vegar mjög særð yfir öllu slúðrinu í blöðunum.

Er þetta þá kannski allt lygi?