Um daginn skrifaði ég litla grein á öðrum vettvangi og spurði hvort það væri ekki mótsögn að vilja draga æ fleiri túrista til landsins en hafa á sama tíma ekki annað en troðninga yfir hálendið – láta ferðamennina sofa í ótútlegum skálum, helst í einhverri kamrastemmingu.

Ég hef verið skammaður fyrir þetta. Einhver spurði hvort ég vildi láta byggja Benidorm uppi á hálendinu.

Það er reyndar ágæt spurning. Ein stærsta umhverfiskatastrófa sem um getur er strönd Spánar allt frá Valencia til Cadiz.

En samt er þetta dálítið út í hött. Uppi á hálendinu ríkir ennþá gamall ferðafélagsandi – manni dettur fyrst í hug blautir lopasokkar, fólk að baða sig nakið í hver, þýskar ferðakonur með órakaðar lappir.

Það ríkir þögult bann við því að þetta verði of fínt. Ég spurði hvort þetta væri stefna eða hvort þarna ríkti bara einhver vanahugsun?

Nú er hægt að gera hlutina á ýmsa vegu, það þarf ekki að vera Benidorm. Maður sér varla að það sé umhverfisvænt að rútur og jeppar keyri þarna um í rykmekki á sumrin fremur en á snyrtilegum vegum.

Húsakynni á hálendinu geta líka verið á marga vegu. Vinur minn Orri Gunnarsson verkfræðingur hefur verið heima í sumar með hóp af skipulagsfræðinemum frá háskólanum í Michigan. Þeir hafa meðal annars verið að skoða hönnun skálabygginga á hálendinu.

Ég sá nokkrar af þessum hugmyndum. Skálana má þess vegna grafa niður þannig að þeir sjáist alls ekki, láta þá bara falla inn í holtin og hæðirnar.

(Þá er kannski hætta á að ferðamennirnir komi ekki auga á þá og verði úti, allir með tölu!)

Einn af þessu unga fólki hafði teiknað upp þann umhverfisvænasta fjallaskála sem hugsast getur, nokkurn veginn alveg sjálfbært. En húsið var líka fallegt og snyrtilegt.

(Ekki þar fyrir að út frá sjónarhóli byggingarlistar er mjög spennandi verkefni að hanna einhvers konar borg á miðju hálendisins. Gæti nánast verið í anda einhvers konar geimstöðvar.)

Það þarf kannski ekkert að pæla í þessu. Það má kannski bara halda áfram að skrölta í anda Ómars Ragnarssonar:

„Hérna rétt sunnan við hálsinn er sæluhús – við skulum vera þar öll, uns birtir á ný!“