Norðmenn hafa besta kerfið. Þeir setja fasta kjördaga og svo skulu stjórnmálamennirnir gjöra svo vel að stjórna á milli þeirra. Ef stjórn fellur þá þurfa þeir að mynda nýja.
Það fyrirkomulag að stjórnmálamenn geti boðað til kosninga þegar skoðanakannanir eru þeim hagstæðar er náttúrlega ekkert annað en siðleysi. Stundum sjá kjósendur sem betur fer í gegnum gjörninginn eins og þegar Poul Nyrup Rasmussen var settur af í kosningum 2001. Þá boðaði hann til kosninga vegna þess að hann hélt að hann myndi vinna – sumir segja reyndar að hann hafi verið í léttu maníukasti.
Nú væri ekki óeðlilegt að óska þess að Anders Fogh-Rasmussen fari sömu leið.
Eitt er þó gott í þessu. Kosningabaráttan er aðeins þrjár vikur. Við Íslendingar með okkar alltof langdregnu kosningabaráttur gætum lært af því.