Eftir að ég setti inn færsluna um friðarverðlaunahafana fór ég að lesa fræg skrif Christophers Hithchens um Móður Teresu. Eftir þann lestur er maður virkilega efins um hvort hafi verið rétt að veita henni Nóbelsverðlaun.
Hithchens lýsir henni fremur sem vini fátæktar en fátæklinga – fátæktardýrkun má kalla það sem hún stundaði. Hún hafi staðið á móti því eina sem virki í alvörunni gegn örbirgð, frelsun kvenna og auknu valdi þeirra yfir líkama sínum. Sjúkraskýli hennar í Kalkútta var alltaf niðurnítt og dapurlegt – samt streymdu inn peningar frá vinum hennar úr auðstétt sem Hithchens segir að sumir hafi verið harla ókræsilegir.
Þegar hún veiktist svo sjálf tékkaði hún sig inn í rándýran einkaspítala í Kalíforníu.
Hér má lesa stutta útgáfu af því sem Hitchens hefur að segja um þennan dýrling kaþólsku kirkjunnar, í undirfyrirsögn greinarinnar segir að Móðir Teresa hafi verið ofstækisfull bókstafstrúarkona – og svindlari.
Mannkynið hefur þörf fyrir lýsandi fyrirmyndir, dýrlinga kalla þeir það í kaþólsku kirkjunni – en það er semsagt ekki víst að Agnes Gonxha Bojaxhiu eins og hún hét í alvörunni hafi verið rétta manneskjan í djobbið.