Gamall kunningi minn, Marinó G. Njálsson, setti inn bloggfærslu í gær þar sem hann leggur út af klausu í Innherjadálki Morgunblaðsins þar sem vitnað er í Björn Rúnar Guðmundsson, forstöðumann greiningardeildar Landsbankans.
Björn Rúnar veltir því fyrir sér hvort sé orðin „varanleg hliðrun á framboðs- og eftirspurnarhlið í íslenska hagkerfinu“.
Það eru merkilegar spekúlasjónir sem þarna koma fram. Þær ganga í stuttu máli út á það að umsvifin í hagkerfinu séu orðin slík að Ísland hafi eiginlega færst upp um deild. Við séum komin á nýtt framkvæmdastig – gamla framkvæmdastigið sé liðin tíð.
„Þegar knattspyrnuhúsið Fífan í Kópavogi var reist fyrir 4 árum eða svo, þá þótti þetta stór framkvæmd. Síðan eru kominn Boginn á Akureyri, Reyðarfjarðarhöllin, hús Knattspyrnuakademíunnar í Kópavogi, Risinn í Hafnarfirði og knatthúsið á Akranesi svo einhver séu nefnd og þetta hefur gerst án þess að um það hafi verið rætt. Fyrir 5 – 7 árum voru svona framkvæmdir stórar, en þær eru það ekki lengur. Þess vegna segi ég: Við færðumst upp um deild og nú eru stóru tölurnar orðnar stærri án þess að það þýði að það sé meiri þensla en áður.Vissulega eru miklu meiri umsvif núna en árið 1999, en er núverandi ástand ekki bara meira normal en fyrra jafnvægi. Við skulum hafa í huga, að ríki og sveitarfélög hafa frestað mörgum stórum framkvæmdum sem munu fara í gang á næstu mánuðum og árum. Er þá þensla áfram vegna þess að þessi verkefni eru í gangi? Hvenær hættir þenslan? Hver eru viðmiðin?“
Til að einfalda þetta aðeins má segja að spurningin sé hvort íslenska hagkerfið sé ofvirkt – og verði það áfram. Það er að minnsta kosti vandséð að til sé 300 þúsund manna hópur fólks í heiminum sem hefur jafnmikil umsvif.