Gælur Verkamannaflokksins breska við kosningar í haust eru dæmi um hugmynd sem öðlast sjálfstætt líf í pólitík, tekur völdin uns enginn hefur stjórn á henni. Það eru vissulega nokkuð veikleikamerki á Gordon Brown að hafa leyft þessu að þróast svona. Hann hefði átt að vera búinn að taka af skarið og segja að ekki verði neinar kosningar.

Nú lítur út eins og hann sveiflist eftir skoðanakönnunum – sem allt í einu fóru að verða óhagstæðar fyrir Verkamannaflokkinn.

Eins og ég hef sagt áður hér á síðunni er ósiðlegt að boða til kosninga eingöngu vegna þess að skoðanakannanir vita á góð úrslit. Verkamannaflokkurinn sigraði í kosningum 2005 og hefur umboð til að stjórna til ársins 2010. Í kosningunum var lýðum gert ljóst að Brown myndi taka við af Blair. Það er sagt að margir hafi kosið flokkinn einmitt vegna þess.

Því er tómt mál að tala um eins og David Cameron gerir að Brown hafi ekki umboð til að stjórna ríkinu. Það er í raun ekkert í breskum stjórnmálum sem kallar á kosningar núna. Allt er með friði og spekt innanlands. Verkamannaflokkurinn hefur öruggan þingmeirihluta. Það eru engin stór mál sem krefjast þess að Brown sæki sér nýtt umboð.

En það var glappaskot að leyfa þessari hugmynd að lifa svona lengi. Brown hefur með þessu spilað upp í hendurnar á David Cameron – og að vissu leyti blásið nýju lífi í hinn unga foringja Íhaldsflokksins.

Hins vegar mun þetta gleymast fljótt eins og aðrir smástormar í fjölmiðlum, enda snýst þetta um spuna, ekki þjóðarhag.