Ég held að sé rétt að auka frelsi í orkugeiranum svo að opinber fyrirtæki geti í auknum mæli unnið með einkafyrirtækjum. Auðvitað dreymir kapítalinu um að komast í orkuna – geta sett hana á hlutabréfamarkað.

Það þarf heldur ekki að vera slæmt. Í orkulindunum og þekkinguni á þeim geta falist glæsileg tækifæri sem verða ekki leyst úr læðingi nema með einkaframtakinu. Þetta vita peningamennirnir og eru því í óða önn að stofna fyrirtæki með fínum nöfnum eins og Geysir.

Þetta mun líka leiða til þess að verður settur verðmiði á auðlindirnar. Við horfum þá ekki framar upp á að verðmat á vatnsréttindum við nokkrar ár rokki á verðbilinu 350 milljónir til 96 milljarðar. Í þessu felst ákveðin markaðsvæðing.

Hins vegar skulu menn passa sig á því að fara ekki að einkavæða einokun. Almenningur hefur engan hag af því að starfsemi eins og raforkusala, hiti, vatn og almenningssamgöngur sé einkavætt. Yfirleitt verður engri samkeppni komið við á þessum sviðum. Þeir einu sem græða er sú manntegund sem hefur verið kölluð fat cats – hress fress.

Svolítið finnst mér Guðmundur Þóroddsson líta út eins og eitt hinna hressu fressa. Einhvern veginn skynjar maður að einn tilgangurinn með þessu einkavæðingarstandi sé að tryggja að brátt verði hann með sirka tuttugu milljónir á mánuði.