Sjálfstæðismenn þekkja varla annað en að sitja í ríkisstjórn. Í Samfylkingunni er sama og engin hefð fyrir ríkisstjórnarsetu. Það er ekki furða að ólíkur stíll flokkanna birtist á fyrstu mánuðum ríkisstjórnarinnar.

Samfylkingin þarf að gefa kjósendum sínum eitthvað. Hún getur ekki bara verið framlenging á Framsóknarflokknum og stjórnarsetu hans. Því verður Ingibjörg Sólrún að sýna tilburði í Íraksmálum, Björgvin G. í Evrópumálunum, Össur hvað varðar vatnalögin – þau geta ekki bara sagt já og amen.

Framsóknarflokkurinn gerði bara það sem Sjálfstæðisflokkurinn bauð honum að gera. Samfylkingin getur ekki leyft sér það. Sjálfstæðismenn eru svo vanir að stjórna öllu að það er spurning hvort þeir þola þetta. Það mun ábyggilega reyna á lagni Geirs Haarde – hann virðist fremur átakafælinn maður.

Kona sem sá hann í sjónvarpinu um daginn velti fyrir sér hvort hann væri nokkuð „meðvirkur“. Geir þarf allavega að gefa Samfylkingunni nokkurt svigrúm – sama hvað samflokksmenn hans segja.

En það er spurning hvort þetta leiði til þess að verði sáð fræjum úlfúðar sem seinna geta tortímt stjórninni?