Fólkið er vingjarnlegt. Það hefur húmor. Maður getur látið strák eins og Kára hlaupa um án þess að hafa áhyggjur af honum. Maturinn er ágætur – samt pínu leiðigjarn. Sólarlagið er ótrúlega fagurt – litirnir einstakir. Sjórinn er blár og hreinn. Það er einstaklega góð lykt af kryddjurtum í loftinu. Nú er stjörnubjart – maður horfir upp í himininn og sér stjörnuþokur.

Það eru eiginlega engar búðir. Fátt sem hægt er að kaupa. Þar af leiðandi varla neitt suð í litlum dreng sem vill fá dót eða sælgæti. Það er erfitt að komast á netið – maður getur ekki hangið á því allan daginn. Maður kveikir ekki á sjónvarpinu.

Þessu fylgir dæmalaus friður. Best var eiginlega þegar rafmagnið fór um daginn.

Kári fékk í magann um daginn. Við fórum til læknis. Þurftum ekki að borga neitt – það var ókeypis. Daginn eftir voru gömlu konurnar í þorpinu sífellt að spyrja hvernig Kári væri í maganum. Þetta hafði greinilega spurst út.

Það var ekkert alvarlegt. Læknirinn sagði Kára að breyta um lífstíl.

Við erum annars komin til eyjarinnar Amorgos sem er litlu síðri en Folegandros, mannlífið kannski ekki alveg jafn skemmtileg en náttúran einstök. Eyjaskeggjar halda því fram að þetta sé fegursta eyja í Miðjarðarhafinu – ég held barasta að sé nokkuð til í því.

Bærinn sem stendur efst uppi á eyjunni er einkennilegur, minnir á gömlu íslensku félagsheimilin sem sagt var að væru miklu stærri að innan en utan. Hann virðist ekki neitt neitt þegar maður horfir á hann utan í frá, en þegar maður kemur inn í bæinn er hann furðu stór og sjarmerandi.

Reykjavík er öðruvísi. Virkar stór utanífrá, en er smá þegar nánar er að gáð.