Menn fárast yfir verðsamráði olíufélaga – ná ekki upp í nefið á sér fyrir hneykslun. Líklega getur þó ekki hugsast massífara verðsamráð en það sem ríkið stendur fyrir í mjólkuriðnaði – verðið á mjólkinni er beinlínis ákveðið af þartilgerðri nefnd. Hún þarf ekki að hittast í Öskjuhlíð, heldur tilkynnti niðurstöðu sína í sjálfu Þjóðmenningarhúsinu í vikunni – mjólkin hækkar ekki. Quod licet Jovis, non licet bovis. Mér var eiginlega skapi næst að fyrirgefa Kristni Björnssyni þar sem ég sá hann skjótast eftir Lækjargötunni í gær.

Mjólkursamsalan er einkennilega firrt einokunarfyrirtæki sem þrífst í skjóli pólitísks valds. Svoleiðis hefur það verið áratugum saman – engum virðist í alvörunni hugkvæmast að breyta þessu. Mjólkursamsalan framleiðir ótrúlegt magn af sætum mjólkurvörum; það er eins og hjá fyrirtækinu starfi fólk sem finnst ekki bragð af neinu nema í það sé ausið sykri. Sumir segja að þetta sé beinlínis tilræði við heilsufar þjóðarinnar – og kannski líka bragðskyn hennar.

— — —

Mjólkursamsalan hefur framleitt eina tegund af jógúrt sem er ekki með sykri. Annars er allt jógúrtið sykursætt jukk. Þetta er almennt kallað jógúrt án bragðs – jú, það er lapþunnt og frekar bragðlítið. Minnir allavega ekkert á jógúrtina sem maður fær til dæmis í Grikklandi.

Nú hefur nýtt fyrirtæki, Bio bú, sett á markað jógúrt sem er miklu betri en varan frá Mjólkursamsölunni – hún er miklu betri á bragðið, þéttari í sér, sögð vera lífræn. Þá er eins og Mjólkursamsalan vakni upp af vondum draumi. Allt í einu er finnst manni eins og bragðlausa jógúrtið sé orðið þykkara og lystugra. Tilviljun? Eða samsæri gegn neytendum?

— — —-

Í sjónvarpinu í gærkvöldi var frétt um skringilegar framkvæmdir við rússneska sendiráðið. Ég hef veitt þessu athygli undanfarið. Þarna eru á ferli verkamenn í göllum sem minna á Magnetogorsk árg. 1936, babjúskur með skuplur um hausinn, allt á tjá og tundri. Hvað eru þeir eiginlega að gera, spyrja nágrannar í Garðastrætinu? Maður sér ekki betur en að úti í garðinum hafi sprottið upp kofaþyrping þar sem fólkið býr. Annars er þetta bara eins og moldarhaugur. Rússar eru sjálfum sér líkir með sitt leynipukur.

Aðeins ofar í Garðastrætinu eru Kínverjar með sendiráð – í gamla einbýlishúsi Ólafs Thors. Þeir eru ennþá stórtækari. Létu höggva öll trén í garðinum, malbika yfir, reistu háa víggirðingu og settu svo upp tennisvöll. Verður seint talin prýði fyrir götuna. Það fer eiginlega um mann hrollur.

— — —

Borgar Þór Einarsson skrifar grein á Deigluna og fjallar um lagningu Sundabrautar. Borgar kemst að þeirri niðurstöðu að Reykjavík sé frekar ljót borg – honum finnst mannanna verk hér ekki mjög tilkomumikil. Borgar gefur þröngum hagkvæmnissjónarmiðum langt nef og heldur fram þeirri skoðun að rétt sé að setja háa brú yfir Sundin í stað þess að leggja lágreista brú yfir Kleppsvík eins og nú er lagt til:

„Já, en er það ekki miklu ódýrari og betri lausn, kynni einhver að segja. Vera má að hún sé eitthvað ódýrari, þótt draga megi í efa að þar muni mjög miklu. Perlan hefði líklega kostað eitthvað svipað, þótt henni hefði verið holað niður sem ferningslaga steinkumbalda í eitthvert þýflendið í borgarjaðrinum. Ef til stendur að verja til verksins einhverjum milljörðum af almannafé, er þá ekki nær að búa til fallegt og stæðilegt kennileiti í höfuðborginni? Háreista brú sem setja myndi svip á borgina og vera til marks um tíðarandann á Íslandi í kringum árþúsundamótin, tíðaranda sem einkenndist af sköpunargleði og framkvæmdaþrótti. Mannvirki sem væri vitnisburður til komandi kynslóða um að núlifandi forfeður þeirra hefðu verið stórhuga og framsýnir.