Fyrir margt löngu bjó ég um árabil í Gautaborg á vesturströnd Svíþjóðar. Á þessum tíma var algengt að íslensk handboltalið færu til Lundar eða Malmö til að leika við heimamenn í einhverjum Evrópukeppnum. Við fórum alltaf til að sjá þessa leiki í bílalest með blaktandi íslenskum fánum og nokkrum kössum af bjór og Gammeldansk. Mikið var drukkið og sungið í þessum ferðum og gífurleg stemming þegar við komumst loksins upp á áhorfendapallana. Venjulega sigruðum við glæsilega keppnina við Svíana í hvatningarópum og öskrum en inni á vellinum gekk venjulega allt á afturfótunum. Leikir sem voru fyrir fram unnir töpuðust með miklum mun. Heimferðin var venjulega dapurlegri en orð fá lýst. Engir fánar og bjórinn búinn og allir svekktir og sárir yfir þessu langa og tilgangslausa ferðalagi.

Síðan þá hef ég alltaf haft ímugust á handbolta og æðinu sem skapast í kringum árvissar keppnir í janúar. Íslenska landsliðið virðist á pappírnum vera firnasterkt með atvinnumenn í hverri stöðu. Verðlaun eru ávallt í sjónmáli. Venjulega gengur allt í haginn í byrjun en síðan kemur ögurstund keppninnar þegar okkar menn fara á taugum. Allt leikskipulag gleymist og þrautþjálfaðar handboltakempur hlaupa stefnulaust um völlinn og tapa stórt. Þetta er kallað vondi leikkaflinn eða hálfleikurinn þegar allt fer í skrúfuna. Að leik loknum er þjálfarinn niðurdreginn en segist hafa séð margt jákvætt inni á vellinum þrátt fyrir stórt tap. Liðið og áhorfendaskarinn fara heim með skottið milli lappanna eins og við gerðum forðum í Svíþjóð. Nú þarf þjóðarátak þar sem safnað er saman sjáendum, galdrakerlingum, seiðfólki og töframönnum sem geta soðið saman einhverja lausn á vandamálum landsliðsins. Venjulegar aðferðir íþróttasálfræði og atferlisfræði duga ekki lengur svo að við verðum að leita til álfa og huldufólks um ráð. Þetta árvissa handboltaáfall er farið að skaða þjóðarímyndina.