„Við getum öll verið einmana innan um fullt af fólki og maður getur verið mjög lítið einmana einn,“

segir Vig­fús Bjarni Al­berts­son prestur og forstöðumaður fjölskyldu- og sálgæsluþjónustu kirkjunnar í viðtali við Kiddu Svarfdal í Fullorðins. Vigfús Bjarni hefur starfað árum saman við að hjálpa fólki að glíma við hinar ýmsu sorgir og áskoranir sem lífið býður því upp á. Sjálfur mátti hann glíma við mikla áskorun þegar hann veiktist alvarlega fyrir tveimur árum.

Sjá einnig: Vigfús Bjarni veiktist alvarlega og lá á gjörgæslu í tvær vikur – „Ég var farinn að berjast fyrir lífi mínu“

Verður mikið var við einmanaleika í starfi sínu

Vigfús Bjarni ræðir einnig um einmanaleikann og segist verða mjög var við hann í sínu starfi.

„Fólk er að takast á við, makinn kannski fallinn frá, engin stórfjölskylda til staðar, kannski hætt að vinna. Félagskerfið ekki stórt. Rannsóknir á ekklum hafa sýnt fram á að einmanaleikinn sé ansi stór þáttur í þeirra sársauka, makinn hefur verið allt. Einmitt talað um að karlmenn séu óflinkari að þróa með sér tengslanet. Heilsumissir, þú missir getuna til að taka þátt í því félagsstarfi sem þú ert vanur. Og svo fólk með erfiða lífsreynslu að baki sem það getur ekki deilt með öðrum þá verður maður einmana. Og þú getur verið mjög einmana innan um fjölskylduna þína líka, það getur verið það mikil dysfunction eða brot í gangi í fjölskyldunni þinni að þú einhvern veginn átt hvergi heima og enginn skilur þína reynslu og það sem þú ert að ganga í gegnum. Ég þekki þetta til dæmis hjá fjölskyldum þar sem hefur verið mikið um ofbeldi, kynferðisofbeldi og annað og fólk er að vinna í sínum málum. Restin er ekki tilbúin að vinna í sínum málum og þú endar einn.“

Hann segir að fólk sem verður fyrir lífsreynslu sem er ekki mjög viðurkennd í samfélaginu eða ekki margir eiga þá verði fólk einnig mjög eitt.

„Einmanaleiki er rosalega verðugt og gott viðfangsefni.“

Aðspurður um hvort einmanaleiki hafi aukist segist Vigfús Bjarni ekki kunna að mæla það eða fullyrða, en fagbólk sem fjalli um einmanaleikann segi okkur að hann sé ekki að minnka í borgarsamfélaginu.

„Ég hugsa að ef þú ferð í blokk í Reykjavík þá getur verið langt á milli íbúa þó fólk búi á móti hvort öðru. Þetta hefur ekkert með vegalengdir að gera. Og kannski er nútíminn þannig að við erum dálítið upptekin af okkur sjálfum og þurfum ekkert að spá í þarfir náungans.“