Benedikt Jóhannesson, fyrrverandi fjármálaráðherra, lenti í spaugilegu atviki á karlakvöldi á föstudag. „Þekkirðu mig ekki?“ spurði maður sem heilsaði honum með þéttingsföstu handtaki á meðan Benedikt fletti árangurslaust upp í harða disknum.
„Stundum er erfitt að vera ómannglöggur,“ segir Benedikt í pistli á samfélagsmiðlum í gær. „Ég hef reyndar aldrei verið eftirtektarsamur á útlit fólks. Man ekki hvort fólk er ljóshært eða dökkhært, bláeygt eða brúneygt, með há kinnbein eða bogið nef. Sem betur fer hef ég aldrei þurft að lýsa neinum fyrir lögreglunni, ef ég lenti í því er hætt við að margur saklaus sæti inni, byggt á minni lýsingu.“
Á föstudag var Benedikt á karlakvöldi þar sem um 200 karlar mættu til að „drekka sig fulla og hlæja að klámbröndurum.“ Eins og vani er var þar líka uppboð og happadrætti þar sem menn geti sýnt hversu ríkir þeir séu.
„Mér skilst að suður með sjó séu bílskúrar fullir af málverkum eftir Tolla og Hallgrím Helgason, verk sem góðglaðir útgerðarmenn hafa keypt á herrakvöldum, en þora svo ekki að sýna konunum sínum,“ segir Benedikt. „En allt fer til að styðja gott málefni þannig að samviskan er hrein, að minnsta kosti að hluta.“
Víkur þá sögunni að borðinu sem Benedikt sat við ásamt mági sínum og fleiri körlum sem hann þekkti misvel, sen mundi eftir áminningu að hefðu setið með honum fyrri ár. Félagarnir voru á iði, barinn styrktur og heilsað upp á gamla félaga.
„Allt í einu finn ég að slegið er á bakið á mér og ég hitti á að líta í rétta átt. Stendur þar yfir mér vörpulegur maður með útrétta hönd. „Blessaður“, sagði hann með þungri áherslu á e-ið,“ segir Benedikt. „Ég heyrði að þetta er einhver stórvinur minn og svaraði kumpánlega: „Nei, sæll vertu.“ Reyndi svo að vinna eins hratt og heilinn leyfði úr andlitsdráttum og raddblænum. Gaut vonaraugum á mág minn í von um að hann myndi bjarga mér. Hann brosti bara góðlega eins og hann gerir alltaf, enda vanur að eiga við gamalt fólk sem ekkert man.“
Liðu nokkrar sekúndur með þéttingsföstu handtaki en lítið gekk í uppflettingum hjá Benedikt. Að lokum tók aðkomumaðurinn eftir því að Benedikt var að leita án árangurs.
„„Þekkirðu mig ekki?“ spyr hann vantrúaður. Ég veit af reynslu að stundum dettur nafnið inn ef ég bíð aðeins, en þegar þögnin er orðin pínleg (hver sekúnda er eilífð þegar svona stendur á) endurtekur hann miskunnarlaust: „Þekkirðu mig virkilega ekki?““ segir Benedikt. „Staðan er þannig að ég get ekki annað en játað: „Nei, ég kem þér ekki fyrir mig.“ Eins og gott að maður er ekki í framboði, hugsa ég. Hann hristir hausinn og ákveður svo að koma með vísbendingu: „Á BSÍ …““
Fór nú að fara um Benedikt. Yrðu rifjaðar upp einhverjar áratugagamlar sögur. Á BSÍ hafði hann ekki komið síðan á menntaskólaárunum.
En eitthvað passaði ekki. Þessi maður gat ekki hafa verið nógu gamall þá. Fór Benedikt líka að hugsa um hvort hann hefði gert eitthvað á hlut þessa manns á BSÍ, svo sem að troðast fram fyrir hann í röðinni eða sagt að Rúni Júl væri meiri töffari en Bjöggi.
„Aðrir við borðið voru farnir að stara á okkur. Þessi Benedikt virtist greinilega of góður til þess að þekkja þennan knáa mann sem slengdi fram lausnarorðinu: „Þú manst þegar þú komst með borðið út á BSÍ …““ segir Benedikt en þá kom hið rétta í ljós. „Svipurinn á mér breyttist úr opinmynntum, glaseygum tómleika og sjálfstraustið kom til baka. Það styttist í vorkunnarbrosið, þegar hinn áttaði sig líka, dró að sér höndina og sagði í því að hann sneri sér lúpulegur við: „Nei, fyrirgefðu, ég tók feil.““
