Mál hjóna gegn Íslandsbanka verður tekið fyrir í Hæstarétti. Hjónin fóru í mál gegn bankanum með stuðningi Neytendasamtakanna en Héraðsdómur Reykjaness dæmdi bankanum í vil. Hefur málið almennt verið kallað vaxtamálið. Var málareksturinn reistur á þeim grundvelli að skilmálar bankans um breytilega vexti á lánum væru ekki í samræmi við lög en samkvæmt ráðgefandi áliti EFTA-dómstólsins í málinu eru lánaskilmálar hér á landi ekki nægilega skýrir.
Í ákvörðun Hæstaréttar kemur fram að sá skilmáli sem mest var deilt um kvæði á um að breytingar á vöxtum tækju „meðal annars mið af breytingum á fjármögnunarkostnaði bankans, rekstrarkostnaði, opinberum álögum og/eða öðrum ófyrirséðum kostnaði, stýrivöxtum Seðlabanka Íslands, breytingum á vísitölu neysluverðs o.s.frv.“
Í ráðgefandi áliti EFTA-dómstólsins við meðferð málsins fyrir héraðsdómi kom fram að það samræmdist ekki tilkipun ESB um lánasamninga fyrir neytendur í tengslum við íbúðarhúsnæði ef skilmálar og upplýsingar sem neytanda væru veittar væru ekki formlega og málfræðilega skiljanlegar eða gerðu honum ekki kleift að skilja aðferðina sem beitt væri við ákvörðun útlánsvaxta.
Hvað varðaði skilmála vaxtabreytingaákvæðis skuldabréfsins, sem gefið var út vegna láns hjónanna, um rekstrarkostnað, opinberar álögur og annan ófyrirséðan kostnað tók EFTA-dómstóllinn fram að almennar tilvísanir til ófyrirséðrar mögulegrar hækkunar kostnaðar lánveitanda væru eðli málsins samkvæmt ósannreynanlegar fyrir hinn almenna neytanda. Hið sama ætti við um orðalag eins og „vextir á markaði“ og „breytingar á fjármögnunarkostnaði bankans“. Þá mælti það gegn því að skilmálinn teldist skýr að hann hefði að geyma orðalagið „meðal annars“. Loks mat dómstóllinn skilmála skuldabréfsins svo að hann bæri ekki með sér að uppfylla kröfur um góða trú og jafnvægi sem mælt væri fyrir um í tilskipun ESB um ósanngjarna skilmála í neytendasamningum. Skilmálinn yrði að teljast óréttmætur.
Í ákvörðun Hæstaréttar kemur fram að Héraðsdómur sýknaði bankann af kröfum hjónanna sem byggðu kröfu sína meðal annars á því að skilmáli skuldabréfsins um breytilega vexti bryti gegn ákvæðum laga um fasteignalán til neytenda. Einkum brytu skilmálarnir gegn ákvæðum laganna um breytilega vexti. Vildi Héraðsdómur hins vegar meina að ákvæðunum yrði ekki gefin sú efnislega merking sem leiddi af áðurnefndri tilskipun ESB og túlkun EFTA-dómstólsins á inntaki tilskipunarinnar væri andstæð ákvæðum íslensku laganna.
Enn fremur komst Héraðsdómur að þeirri niðurstöðu að skilmálar Íslandsbanka væru hvorki óskýrir né röskuðu þeir til muna jafnvægi í samningssambandi bankans við lánþega sína.
Farið var fram á í beiðni til Hæstaréttar um áfrýjunarleyfi að málinu yrði áfrýjað beint til réttarins úr héraðsdómi án þess að það færi fyrst til Landsréttar eins og venjan almennt er.
Í ákvörðun Hæstaréttar segir að líta verði svo á að dómur hans í málinu geti haft fordæmisgildi, almenna þýðingu fyrir beitingu réttarreglna og verulega samfélagslega þýðingu að öðru leyti. Þá séu ekki til staðar í málinu þær aðstæður sem komið geti í veg fyrir að leyfi til áfrýjunar beint til Hæstaréttar verði veitt á grundvelli laga um meðferð einkamála.
Vaxtamálið mun því koma til kasta þessa æðsta dómstóls lýðveldisins.
