Það eru í raun öll ríki álfunnar, sem sækja það fast, að komast inn í ESB og fá evru nema þá Bretland, sem gekk úr ESB á grundvelli blekkinga, ósanninda og rangfærslna þeirra íhalds- og afturhaldsafla, sem fyrir útgöngu stóðu, og svo Ísland, trúlega mest af ótta við það, að við inngöngu og upptöku evru, myndi sú sérhagsmunagæzla og það spillingar- og klíkuveldi, sem íslenzka krónan tryggir, falla.
„Sjálfstæðisflokkurinn“ norski, Høyre, sem reyndar er miklu sjálfstæðari, nútímalegri og frjálslyndari en sá íslenzki, samþykkti á síðasta landsfundi sínum, með tveimur þriðju greiddra atkvæða, að fara skyldi í allsherjar umræðu og harða sókn fyrir aðild Noregs að ESB 2025.
Fyrrverandi utanríkisráðherra flokksins, Ine Eriksen-Søreide, sem sennilega verður líka næsti utanríkisráðherra Noregs eftir kosningar 2025, sagði m.a. þetta:
„Sú framsókn og þær breytingar, sem eru að eiga sér stað í ESB, gerast mjög hratt. Greinilega má skynja, hvernig kraftur evrópskrar samvinnu og samstöðu magnast, sem leiðir til þess, að þeir, sem standa utan sambandsins, missa meir og meir af lestinni. Þess vegna er það þýðingarmikið að við, sem erum með skýra já-afstöðu til ESB-aðildar, tökum þátt í – eða miklu fremur – leiðum nýja umræðu um fulla aðild Noregs“.
Eins og menn vita, er Noregur eina ríki allrar Norður- og Vestur-Evrópu, auk Íslands, sem stendur utan ESB. Líklegt er sem sé að svo verði ekki lengi. Ísland stæði þá eitt eftir.
Vert er að rifja upp grunnregluverk ESB hér:
Í þessari stefnumörkun eru sem sé harðar kröfur settar fram og verða þau þjóðríki, sem vilja verða aðildarríki, að innleiða í sín lög ákvæði, sem ganga skýrt í þessa átt og svo, eftir aðild, fylgja þeim stíft og með sannfærandi hætti eftir.
Í ESB-ríkjasambandinu eru nú 27 evrópsk þjóðríki. Tyrklandi reyndi fyrst að komast inn 1987, en þá hét bandalagið enn EEC (European Economic Community). Tyrkland hefur því í 37 ár verið að reyna – með flestum eða öllum ráðum – að komast inn í ríkjasambandið til að geta notið þeirra fríðinda og tryggt sér þá velferð, þá hagsmuni og það öryggi, sem ESB og evran býður upp á.
Allar tilraunir landsins hafa þó strandað á því, að landið, stjórnendur þess nú síðustu áratugina, Recep Erdogan, hafa hunzað flestar grunnreglur ESB um lýðræði, mannréttindi, réttaröryggi og baráttuna gegn spillingu.
Í raun gildir það sama um öll hin ríkin 9 sem hafa verið að reyna að komast inn, sum þeirra líka í meira en áratug. Umsóknir hafa strandað á því að þau uppfylla ekki kröfurnar 10, sem ég listaði upp hér í byrjun, en ESB hvikar ekki frá neinni þeirra, einkum og alls ekki 1, 2 og 3.
Ríkin 9, sem eru í biðröðinni, og eru nú í samráði við ESB að reyna að bæta sitt lýðræði, siðferði, jafnrétti og mannréttindi borgaranna, eru: Albanía, Bosnía-Hersegóvina, Georgía, Kosovó, Moldavía, Norður Makedónía, Serbía, Svartfjallaland og Úkraína.
Hvað Úkraínu varðar, þá hefur ESB samþykkt sérstaka meðferð fyrir þá, nokkurs konar flýtimeðferð, til að styrkja Úkraínumenn, bæði siðferðislega og efnahagslega, í baráttunni gegn Rússlandi Pútíns.
Í raun er það umhugsunarefni að á sama tíma og nánast öll þau Evrópuríki, sem ekki eru í ESB, eru með ráð og dáð að reyna að komast í sambandið og fá evruna sem gjaldmiðil til að tryggja efnahag sinn og stöðugleika hans, lága vexti og aukna velferð, skuli Ísland – valdaelítan hér – ekki einu sinni vilja skoða eða ræða málið.
Ekki er annað að sjá en að Bjarni Benediktsson, Sigurður Ingi, Sigmundur Davíð og aðrir forsvarsmenn sérhagsmunagæzlunnar og þá um leið klíkuskaparins og spillingarinnar í landinu nánast stirðni upp, ef málið ber á góma, hvað þá að þeir séu til í að láta á það reyna fyrst hvort þjóðin vilji fara í óskuldbindandi framhaldsviðræður um mögulega ESB-aðild á grundvelli umsóknarinnar frá 2009/2010.
Kristrún Frostadóttir, sem þykist vera dæmigerður evrópskur jafnaðarmaður en er það ekki, gerir heldur ekkert með ESB og evru. Líka fyrir henni er krónuhagkerfið greinlega fínt.
Ótti ESB-andstæðinga við ESB-regluverkið er eflaust margþættur, en efst stendur væntanlega það að við inngöngu í ESB og upptöku evru myndi sú sérhagsmunagæzla og það spillingar- og klíkuveldi, sem íslenzka krónan leyfir, falla.
Yrði erfitt fyrir valdaklíkuna, valdapótintáta sjálfstæðismanna og Framsóknar sem hafa mikið skipt með sér kökunni – tryggt sér og sínum sérstöðu, hagsmuni og forgang – að missa spottana til að kippa í úr höndum sér.
