Leiðarahöfundur Morgunblaðsins segir að Dagur B. Eggertsson, fyrrverandi borgarstjóri og frambjóðandi Samfylkingarinnar fyrir komandi þingkosningar, sé augljóslega allt annað en sáttur við skilaboðin sem Kristrún Frostadóttir sendi kjósanda í Grafarvogi á dögunum.

Í leiðara Morgunblaðsins í dag er þögnin innan Samfylkingarinnar gagnrýnd og bent á að Morgunblaðið hafi – eins og aðrir fjölmiðlar – ítrekað reynt að ná tali af bæði Kristrúnu og Degi en án árangurs.

Oftast offramboð í aðdraganda kosninga

„Í kosn­inga­bar­áttu eru stjórn­mála­menn ekki aðeins í fram­boði, af þeim er eig­in­lega of­fram­boð. Ekki síst í fjöl­miðlum, þar sem þeir fitja upp á stefnu­mál­um og reyna að sýna á sér mann­lega hlið. Það er gagn­legt til kynn­ing­ar á mönn­um og mál­efn­um, en karp og kapp­ræður leiða einnig margt í ljós um bæði mál­efn­in og menn­ina,“ segir leiðarahöfundur og heldur áfram:

„Al­menn­ing­ur fékk óvænta inn­sýn í það um helg­ina, þegar svör Kristrún­ar Frosta­dótt­ur for­manns Sam­fylk­ing­ar­inn­ar til kjós­anda í Grafar­vogi voru op­in­beruð. Hún tók af öll tví­mæli um ætlað auka­hlut­verk Dags B. Eggerts­son­ar í þingliði Sam­fylk­ing­ar og úti­lokaði ráðherra­dóm hans, en ef það sefaði kjós­and­ann ekki gæti hann ein­fald­lega strikað Dag út í kjör­klef­an­um.“

Dagur tjáir sig um umdeilt bréf Kristrúnar – „Ég skal viðurkenna að mér brá svolítið þegar ég sá þetta”

Gamaldags baktjaldamakk

Bent er á það að í þessu hafi falist ótal fréttir, svo sem um samkomulagið í forystu flokksins, fyrirhugaðan ráðherralista. „Og það að Kristrún, sem boðað hef­ur nýtt upp­haf og ný stjórn­mál, varð þarna upp­vís að gam­aldags baktjalda­makki,“ segir leiðarahöfundur Morgunblaðsins og bætir við að við blasi ótal spurningar sem kjósendur þurfa að fá svör við.

„Þá brá hins veg­ar svo við að það var ekk­ert fram­boð til þess að anna þeirri eft­ir­spurn. Morg­un­blaðið hef­ur síðan – líkt og aðrir fréttamiðlar – reynt að ná tali af Kristrúnu, en hún gef­ur ekki kost á viðtali. Dag­ur svaraði ekki held­ur. Ekki odd­vit­ar fram­boðslista eða starfs­menn flokks­ins. Eng­inn,“ segir höfundur og heldur áfram:

„Ekki fyrr en í gær­kvöld að Dag­ur kom í Silf­ur Rúv. og sagði að segja mætti að Kristrún hefði beðið sig fyr­ir­gefn­ing­ar og að hann væri sátt­ur, þó greini­legt væri að hann var allt annað en sátt­ur. Sér­stak­lega með að hún væri búin að ákveða ráðherralist­ann, sem hann taldi alls ekki tíma­bært. Þar er ósögð saga og henni er ekki lokið.“

Spurningar um heilindi og traust

Leiðarahöfundur segir að stjórnmálamenn vilji vanalega rými undir málflutning sinn í fjölmiðlum, ekki síst í aðdraganda kosninga. Því sé jafnan vel tekið, enda felist í því þjónusta við almenning.

„Veiga­mesti þátt­ur þess lýðræðis­lega hlut­verks er þó að halda vald­höf­um við efnið, veita þeim aðhald: spyrja þá út úr. Og hrein­skiptn­ir stjórn­mála­menn svara óhikað, jafn­vel þegar spurt er um óþægi­leg efni og fá svör góð. Hvaða álykt­an­ir má draga um stjórn­mála­menn sem loka að sér í miðri kosn­inga­bar­áttu og neita að svara áleitnum spurn­ing­um, sem eiga beint er­indi við kjós­end­ur? Sem forðast að svara al­menn­ingi af ein­lægni um eig­in gerðir?“

Segir höfundur að það beri ekki vott um góða samvisku í þessu máli. „En fyrst og fremst vek­ur þögn­in spurn­ing­ar um heil­indi og traust, kjark og hrein­skilni, sem allt er bráðnauðsyn­legt í fari þeirra sem velj­ast til æðstu embætta þjóðar­inn­ar.“