Robert Schock ákvað að gera sér glaðan dag þann 31. júlí og skellti sér út að hlaupa með hundinn sinn. Hann ákvað að njóta fegurðarinnar í þjóðgarðinum North Cascades í Washington og hlaupa þar um 32 kílómetra áður en hann færi heim. Hann hafði skipulagt hlaupið vel og til að vera léttari á fæti tók hann lítið af búnaði með sér.
En hlaupið átti eftir að breytast í martröð, en Schock skilaði sér ekki heim um kvöldið.
Fimm dögum síðar, þann 4. ágúst, fékk móðir hans símtal sem engin móðir vill fá. Hundur sonar hennar hafði fundist í garðinum en engin merki fundust um son hennar. Móðir hans hafði ekki hugmynd um að sonur hennar væri týndur. Degi síðar hófst formleg leit að honum og lögregla fann fljótt bílinn hans og komst að því að honum hafði verið lagt við þjóðgarðinn þann 31. júlí. Þetta leit ekki vel út, enda ekkert spurst til Schock í tæpa viku.
Móðir hans sagði við People:
„Það að Rob skildi bílinn sinn eftir, með eina rúðuna hálf opna, og veskið sitt í bílnum, það lét lögregluna halda að Rob hafi farið út í villta náttúruna og hafi ekki ætlað sér að snúa aftur. Ég vissi þó að sú væri ekki raunin. Ég hugsaði aldrei að hann hefði farið sér að voða þrátt fyrir að allt benti til þess.“
Og þetta innsæi móðurinnar reyndist rétt. Schocks var ekki dáinn, en með degi hverjum komst hann þó nær því.
Það sem hafði gerst var að Schock villtist. Kortið sem hann hafði kynnt sér var úrelt og eftir að hann hóf hlaupið þá hvarf skyndilega vegurinn sem hann ætlaði að fylgja. Hann endaði því villtur og degi síðar varð síminn hans rafmagnslaus. Á þriðja degi taldi Schock að þetta myndi ekki enda vel fyrir hann og því bað hann hundinn sinn Freddy um að forða sér.
Dagarnir liðu áfram og hlaupagarpurinn beið eftir dauðanum. Styrkur hans og líf var að fjara út. Tæpum mánuði eftir að hann týndist, þann 30. ágúst missti hann stjórn á þörmum sínum og upplifði að þetta væru endalokin. Hann fann að hann myndi ekki lifa til morguns og ákvað að nota síðustu krafta sína í eitt örvæntingaröskur.
Þetta öskur varð honum til bjargar, en þjóðgarðsverðir heyrðu í honum. Schocks var þarna illa fyrir kallaður, og nakinn. Hann var þá fluttur á sjúkrahús þar sem hann fékk næringu í æð og gat loks hvílt sig. Hann þurfti að verja um mánuði á sjúkrahúsi til að jafna sig. En hann er lifandi og segist þakklátur fyrir lífið, þó að þessi reynsla hafi líklega valdið því að líkamleg heilsa hans er nú töluvert verri en hún var. Hann mun þó ekki treysta sér aftur í þjóðgarðinn neitt á næstunni.
