„Þessi verkaskipting milli ríkis og sveitarfélaga hefur leitt til þess að sveitarfélögin eru í stökustu vandræðum með að leysa þau verkefni sem þeim hafa verið fengin, bara framlögin duga ekki til. Ég var á fundi um daginn með fólki í tónlistarskólunum þar sem einn virtasti tónlistarskóli landsins fær umsóknir sem hann getur sinnt aðeins að 30 prósent hluta,“ segir Jakob Frímann.

„Gylfi Þ. Gíslason hlýtur að liggja órólegur í sinni gröf yfir þeirri staðreynd sem þar blasir við. Ég segi það hér enn og aftur: Ekkert af því sem ég hef lært um dagana hefur verið mér dýrmætara andlega, félagslega, fjárhagslega, heldur en það að læra tónlist og stunda hana. ef að fjölgar þeim sem eiga erfitt með að lesa hið hefðbundna mál þá er tónmálið enn þá dýrmætara og að geta ekki boðið nema 30 prósent umsækjenda upp á að stunda nám í slíku, það er hreinlega fyrir neðan allar hellur. Þar er einhver þverbrestur.“

Jakob segist vera nýkominn af landsbyggðinni þar sem Flokkur fólksins hafi farið í mjög ánægjuríka ferð og fullt hús hefði verið á fundum fyrir norðan þar sem verið var að ræða og hlusta eftir óskum og þrám manna. „Ég var aðeins að benda á það í þeirri ferð að verðmætin verða til í sveitarfélögunum. Norðaustrið, til dæmis, þar er liðlega fjórðungur af öllum verðmætum sem verða til í fiskveiðum, fiskeldi, álbræðslu og öllu mögulegu sem tikkar inn. Kannski þurfa heimamenn að minna oftar á það: Hvar eru peningarnir mínir? Af hverju er ég afgangsstærð?“ sgir Jakob Frímann.

„Ættum við að hugsa þetta upp á nýtt? Ég er ekki að leggja það til hér, en kannski að við hugsum út í það að sveitarfélögin skenki herrunum við Austurvöll einhverja upphæð á hverju ári og sjá hvort það hrekkur ekki til. Alþingi kostar fimm milljarða í rekstri á ári með öllu sínu. Svo er ýmislegt annað sem ríkið hefur tekið að sér með misjöfnum árangri, en sveitarfélögin myndu bara skera þetta allt við nögl og sjá hvort það dygði ekki.“

Hægt er að hlusta á hlaðvarpið í heild sinni hér: