Í pistlinum sem Sigríður Margrét skrifaði á Vísi furðaði hún sig á því að kennarar hefðu ekki lagt fram neinar skýrar kröfur í kjarasamningum, en eins og greint hefur verið frá eru fram undan skæruverkföll í nokkrum leikskólum, grunnskólum og framhaldsskólum.
Í pistlinum ræddi Sigríður einnig um eigin skólagöngu og sagðist meðal annars öfunda kennara.
Sigríður Margrét lýsir miklum vonbrigðum: „Hvar er kröfugerðin?“
„Skólaganga mín í Njarðvíkurskóla er mér mjög eftirminnileg, Sigríður yfirkennari innrætti mér aga, Margrét Sanders kenndi mér lífsgildi sem standa með mér ævilangt og Erlingur stærðfræðikennari sat með mér á laugardögum svo ég gæti sleppt úr skólaári og farið áhyggjulaus í framhaldsskóla. Kennarar eru til fyrirmyndar og ég öfunda þau af því að fá að kenna.“
Í pistli sem Ragnar skrifaði á Facebook í gærkvöldi – og hefur vakið mikla athygli – segir hann að þessi „átakalitla og rósrauða reynsla af eigin skólagöngu“ virðist lita hugmyndir um kennslu og kennara.
„Nú vill svo til að ég hef ágæta innsýn í þennan heim sem Sigríður lýsir. Við vorum bekkjarfélagar í grunnskóla. Og þótt ég hafi líklega meira lært hlýðni en aga af Sigríði yfirkennara og numið frekar tónlistarsmekk Möggu Sanders en lífsviðhorf og ekki hangið með Erlingi stærðfræði- og íslenskukennara á laugardögum – þá á ég margar afskaplega fínar minningar úr Njarðvíkurskóla,“ segir Ragnar en bendir jafnframt á að síðan þá séu liðin óskaplega mörg ár.
„Það er lengra síðan við Sigríður vorum grunnskólanemendur en leið á milli þess að fyrsti maðurinn fór út í geim og að við lukum grunnskóla. Við erum orðin miðaldra fólk og að sið slíkra hættir okkur til að fegra fortíðina. Það á til dæmis við um skólann sem við útskrifuðumst bæði úr,“ segir hann og heldur áfram:
„Maður hefði haldið að það veitti framkvæmdastjóra SA tilefni til umhugsunar um kjör kennara að annar þeirra kennara sem hún minnist með hlýju hafi horfið frá kennslu og fundið sér annan starfsvettvang og að hinn hafi setið yfir nemendum sínum um helgar.“
Ragnar segir að bæði hafi þau farið í gegnum unglingadeildina á færibandi forréttinda og hann segist enn muna vel eftir því þegar árgangur þeirra í Njarðvíkurskóla var klofinn í tvennt.
„Annars vegar í þá nemendur sem þóttu vel fallnir til náms og hins vegar í þá sem taldir voru síðri. Það voru mikil forréttindi fólgin í því að vera settur í betri bekkinn – og því fór fjarri að við sem þar lentum værum betri á nokkurn hátt sem skiptir máli. Örlögin gátu einfaldlega ráðist af því hvort maður var bráðþroska eða seinþroska, lesblindur eða ofvirkur, kom af „fínu“ heimili eða ekki. Svo var líka bara hægt að vera óheppin eða heppin,“ segir hann.
Í pistli sínum segir Ragnar að þegar þau Sigríður voru 13 ára gömul hafi verið „smíðað samfélag“ utan um það sem hafði það að markmiði að losa þau við það að þurfa að deila kjörum með þeim sem höfðu það verr en þau.
„Mér hefur alla tíð sviðið að hafa horft á eftir góðum vinum og félögum sem fengu þennan rangláta dóm á viðkvæmum aldri (og var stundum mjög meðvitað um hann),“ segir hann og nefnir að þó að skólinn þeirra hafi á flestan hátt verið afar einsleitur, þar sem allir nemendur töluðu sama móðurmálið, þá hafi ekki farið á milli mála að ekki komu allir frá sama stað í kökunni. Sumir hafi tilheyrt kökubotninum og aðrir rjómanum. „Rósrauð greining Sigríðar á skólagöngunni er með sterku rjómabragði,“ segir hann.
Ragnar nefnir að í skólanum hafi verið „rótgróin og djúpstæð eineltismenning“ þar sem hver árgangur átti sína hrotta sem reyndu að beygja hina minni máttar undir sig.
„Aldrei man ég eftir því að það hafi komið kennurum okkar við. Það hvarflaði líklega ekki að neinum að ræða það við kennara. Þeir voru þarna til að kenna, ekki uppræta hrottaskap. Ég man líka eftir djúpstæðri kvenfyrirlitningu, ljótum uppnefnum sem sumar stúlkur fengu hjá ákveðnum hópi drengjanna. Uppnefni sem yfirleitt stöfuðu af því að þessi eða hin stúlkan hafði látið undan ágangi sömu drengja sem síðan hæddust að þeim og lítilsvirtu. Aldrei kom það skólanum við svo ég muni. Kennarar höfðu annað djobb en að skipta sér af því,“ segir Ragnar og bætir svo við:
„Það er algjörlega ljóst að reynsla margra samnemenda okkar Sigríðar var allt önnur og verri en okkar. Við liðum áfram í skjóli margvíslegra forréttinda í skólakerfi sem mat okkar þarfir ofar öðrum. Á sama tíma sátu margir í næðingnum.“
Ragnar segir síðan að skólinn í dag sé allt annar heimur og reglulegar fréttir af erfiðum eineltismálum og ofbeldi séu til vitnis um það að í dag sættum við okkur ekki við það sem áður þótti sjálfsagt.
„Skólinn hefur þar hlutverk. Við höfum líka undirgengist alþjóðlegar skuldbindingar sem beinlínis banna okkur að ryðja bókaormum braut gegnum menntakerfið með því að ýta öðrum börnum út í skaflana. Við hendum ekki heldur lengur hundruðum ungmenna út á vinnumarkaðinn á ótímabæran hátt,“ segir Ragnar en rauði þráðurinn í pistli hans er sú staðreynd að kennsla er margfalt flóknara starf í dag en hún var.
„Til hennar eru gerðar gríðarlegar kröfur. Fá störf gera meiri menntunarkröfur og ég held að næstum ekkert starf bæti meira af kröfum ofan á það. Ef þú getur kennt svo sómi sé að má ganga að því vísu að þú hafir farið vel með færni þína, eflt hana og ræktað. Enda eru kennarar afar eftirsóttir víða í samfélaginu og Sigríður hefur einmitt áhyggjur af því að hærri laun til kennara geti leitt til þess að erfiðara verði að stela þeim yfir í önnur störf,“ segir hann og nefnir að eins og ástatt er í samfélaginu okkar þá þurfi allar hendur á dekk í skólum.
„Þeir þurfa meira á kennurum að halda en Bláa lónið, Hagkaup eða Íslandsbanki. Þetta getur verið erfitt að skilja þarfir annarra þegar maður er alinn upp við það að kennarar fórni frítíma sínum fyrir mann.“
Pistilinn endar hann svo á tilvísun í orð Sigríðar þess efnis að ekki sé gott að ekki sé vitað hverjar kröfur kennara eru.
„Svarið við því er ekki flókið. Krafan er að viðsemjendur kennara virði gerða samninga. Nú er að renna út sá tímafrestur sem þeir höfðu til að ganga frá leiðréttingum á kjörum stéttarinnar í kjölfar samkomulags sem gert var 2016. Ríki og sveit hafa ítrekað hunsað viðvaranir um að tómlæti gæti endað illa. Þannig eru launagreiðendur eins og skuldarar sem neita að opna innheimtubréfin. Þeir geta þóst ofsalega hissa þegar krafan er send í innheimtu – en það getum við kennarar þó lært af atvinnulífinu, þar sem Sigríður er innsti koppur í búri, að látalæti færa ekki eindaga. Nú eru þeir runnir upp.“
