Þorsteinn tók 35 milljóna króna lán 2004, er búinn að borga af því í 20 ár, og nú stendur skuldin í 64 milljónum!
Eins og ég hef stundum nefnt í mínum greinum, bjó ég áratugum saman í Þýzkalandi og fylgdist náið með þróun ESB og innleiðingu evru. Ég upplifði þetta allt, sem sagt, innan frá, fylgdist gjörla með því og naut þeirrar auknu velferðar þar, sem starfsemi ESB og evra tryggðu. Stöðugleika, fyrirsjáanleika – maður vissi hvar maður stóð, hvað maður átti og skuldaði, það gat ekki breytzt – og vextir af lánsfé, „skatturinn“ til fjármagnseigenda, var í lágmarki. Snar þáttur í jafnrétti. Þessi þáttur mála bauð í Þýzkalandi upp á allt annað og betra líf en hér.
Eftir að heim kom hef ég viljað koma þessari reynslu minni og þekkingu á framfæri við landsmenn í þeirri von að menn skildu hversu mikið almennt hagsmuna- og velferðarmál, réttlætis- og mannréttindamál, það væri að við förguðum gallagripnum krónunni, gengjum að fullu í ESB og tækjum upp evruna.
Það undarlega er að margir virðast ekki skilja hvað ég hef verið að fara í þessum málum, þó að einkum augu unga fólksins séu smám saman að opnast fyrir því hvílíkt ólánstól krónan, með sínu yfirgengilega vaxtafári, skorti á fyrirsjáanleika, óvissu um eigin stöðu og öðru óöryggi er, enda bitnar krónu-fárið einkum á því.
Ágætur maður, Þórður Daníelsson, sendi mér á dögunum gögn um sína upplifun af krónunni og því hvernig krónu-lántaka hefur leikið hann og hans fjölskyldu nú í 20 ár, og enn er langt í endi eða lok hans píslargöngu í þessu máli. Í raun sé ég ekki hvernig eða hvar þetta geðveikisdæmi á eða getur endað. Þó að skilvíslega sé greitt af, hækkar bara skuldin og hækkar.
Þann 12. nóvember 2004 tók Þorsteinn lán upp á 35.000.000 kr. Hann er búinn að borga af því síðan, nú í 20 ár, en nú stendur lánið, krafan, í 64.178.325 kr. Eftirstöðvarnar sjálfar eru ekki nema 24.172.512, en áfallnar verðbætur nema 40.005.813 kr.
Nú, 15. ágúst, greiddi Þorsteinn af láninu og var afborgunin, greiðslu-krafan, reiknuð svona:
Til greiðslu………………………………………………………383.280 kr
Hefði þetta lán verið tekið Í evrum hefðu aðeins tveir fyrstu greiðsluliðirnir, 1 og 2, verið á dagskrá, samtala 144.165 kr., og svo tilkynningargjaldið, 520 kr., í stað 383.280 kr.
Grunnhyggnir krónu-talsmenn segja þá, já, en íbúðin hefur hækkað að sama skapi og skuldin. En þetta er auðvitað hjóm eitt, húmbúkk, því íbúðin hefur ekkert meira raunverðgildi fyrir Þorstein, þrátt fyrir hærra söluverð, því fyrir þetta hærra söluverð fæst ekkert meira, allt annað hefur hækkað að sama skapi; ef skipt væri í aðra íbúð t.a.m. hefði hún hækkað að sama skapi og fengist því ekkert meir fyrir hærra söluverð.
Þessar uppblásnu tvöföldu verðbætur eru því stórfelldir aukavextir, okurvextir, sem Þorsteinn hefur verið neyddur til að borga bankanum, fjármagnseigendum, og hann fær í reynd ekkert fyrir.
Við lifum, sem sagt, í tjúlluðu okursamfélagi og, jafn undarlegt og það er, virðast Íslendingar bara margir hverjir ánægðir með krónuna og þá sturlun og það fár, það ranglæti og þá áþján, sem hún veldur skuldurum landsins og reyndar líka flestum öðrum, nema þá bönkum, fjármagnseigendum og tengdum hagsmunaklíkum.
Eins og stefnumál flokka hafa þróast er aðeins einn flokkur sem vill berjast fyrir fullri ESB-aðild og upptöku evru. Viðreisn. Aðeins Viðreisn vill brjóta upp okurvexti krónuhagkerfisins. Enginn annar. Væri ekki ráð fyrir landsmenn, þá ekki sízt unga fólkið, að hafa það í huga í næstu kosningum. Það er ekki langt í þær.
