Heimir segir frá félagi og síðar hefð sem hann og Ögmundur Kristinsson, fyrrverandi markvörður Víkings, komu á laggirnar sem leikmenn í efstu deild hér á landi 1984. Um var að ræða félag leikmann í 1. deild, sem var efsta deild á þeim tíma.
„Tilgangurinn var að standa fyrir uppskeruhátíð í lok hvers tímabils, þar sem velja skyldi leikmann ársins, efnilegasta leikmann ársins og þjálfara ársins. Þarna færu svo fram skemmtiatriði og fleira. Ég fékk til liðs við mig Ögmund Kristinsson, þá markmann okkar Víkinga, til að koma saman bréfi sem við sendum á fyrirliða hinna félaganna í 1.deild. Hugmyndin gekk upp og margar hátíðir voru haldnar eftir þetta, ár frá ári. Auk þess tóku svo aðrar íþróttagreinar svona uppskeruhátið upp. Ég veit satt best að segja ekki hvað varð svo úr þessum félagsskap 1. deildar leikmanna, hvort hann þróaðist í eitthvert annað félag, kannski veit það einhver betur en ég,“ skrifar Heimir meðal annars í pistli sínum.
Heimir afhendi KSÍ síðar bréfið og bauð sambandinu að halda því. Þá átti hann hins vegar eftir að frétta að áhugi framkvæmdastjóra sambandsins á því að varðveita bréfið var lítill sem enginn.
„Aðal tilgangur minn með þessum skrifum hér er að bauna á KSÍ sem virðist lítið annt um knattspyrnusöguna. Bréfið sem ég vitnaði í og er hér að neðan, færði ég á sínum tíma KSÍ, og vildi kanna hvort sambandið vildi eiga þetta inn-rammað upp á vegg svona til gamans. Á að giska svona 10-12 ár síðan. Ég fékk þáverandi framkvæmdastjóra KSÍ, til að hitta mig svo ég mætti sýna honum bréfið, með það fyrir augum að bjóða KSÍ að vernda lítinn bút af knattspyrnusögunni okkar með því að halda utan um þetta. Kannski hefðu einhverjir gaman af þessu og fleiri gætu skoðað þetta upp á vegg í höfuðstöðvum KSI en heima hjá mér! Framkvæmdarstjórinn sýndi þessari hugmynd minni takmarkaðan áhuga og hafði jafnvel engan skilning á málinu en reyndi að láta í gott skína og tók við bréfinu og þakkaði mér fyrir.
Meira heyrði ég ekki af málinu fyrr en nokkuð mörgum árum síðar, þegar yndisleg kona á skrifstofu KSÍ hringir í mig. Hún segist hafa fundið bréfið í rusli, en tiltekt hefði staðið yfir á skrifstofunni og það lent í hrúgu sem til stæði að henda á haugana. Ég var alveg gáttaður. Þar kom áhugi þessa auma framkvæmdarstjóra raunverulega í ljós á sögubútnum. Hann sem sagt tók við bréfinu, en var í raun skítsama um það. Frekar en að afþakka og leyfa mér þá að eiga það áfram. Ég var auðvitað afar þakklátur þessari elskulegu konu sem færði mér bréfið aftur og er það nú í minni vörslu. Kannski er ég að gera of mikið úr þessu og ef til vill er þetta ekki svo merkilegt?“
Heimir býður KSÍ hér með annað tækifæri til að taka við bréfinu á sómasamlegan máta.
„Tilgangurinn með þessari færslu er nr. 1 að bjóða KSÍ bréfið aftur til varðveislu og númer 2. að lýsa yfir þeirri skoðun minni að sérsamböndin þau stærstu mættu vera miklu betri í því að varðveita söguna, ekki bara í máli, heldur myndum líka. Það sama á við mörg stóru íþróttafélögin.“
Hér að neðan er færsla Heimis í heild og bréfið sem um ræðir.
