Þar segir hún að hreppurinn auglýsi stíft dásemdina í Grímsnesi en bendir á að „förufólkið í hreppnum“ búi ekki við þau kjör sem kynnt eru í auglýsingunum.
Guðrún segir í grein sinni frá einstæðri móður sem býr ásamt barni sínu á skólaaldri í húsi sínu í hreppnum. Húsið er staðsett á reit sem deiliskipulag tilgreinir sem frístundabyggð en í greininni segir Guðrún að húsið sé vel byggt og uppfylli alla staðla um byggingar íbúðarhúsa. Þá greiðir hún sína fasteignaskatta sem eru þeir sömu og ef húsið væri staðsett í reit merktum íbúðarbyggð.
„Útsvarið af tekjum hennar rennur líka til hreppsins. En vegna staðsetningarinnar nýtur þessi einstæða móðir ekki þegnréttar í hreppnum, og við skráningu hennar í þjóðskrá stendur „óstaðsett í hús“,“ segir hún.
Guðrún segir að barnið hafi fengið inn í grunnskóla hreppsins eftir nokkrar fortölur en henni var þó neitað um skólaakstur, jafnvel þótt skólabíllinn æki fram hjá heimili þeirra í reglubundnum skólaakstri sínum um sveitina. Varð móðirin því sjálf að sjá um akstur barnsins virka daga.
„Móðirin fór í hnéaðgerð í vetur og óskaði eftir að barnið fengi skólaakstur á meðan hún væri rúmföst vegna aðgerðarinnar og á meðan hún væri að jafna sig. Ekki fékkst samþykki fyrir þessu hjá hreppnum, jafnvel þótt erindið færi fyrir velferðarsvið. Fjórum dögum eftir aðgerðina varð hún því að fara á hækjum að skutla barninu í skólann og sækja svo í lok skóladags,“ segir Guðrún.
Nú eru skólarnir að byrja eftir og segir hún að einstæða móðirin standi nú frammi fyrir því að barnið er orðið of gamalt fyrir gæslu eftir skóla.
„Móðirin á því ekki annarra kosta völ en að sækja barnið í skólann strax eftir að skóla lýkur, því ekki fær það að sitja í skólabílnum heim til sín með skólasystkinum sínum. Þótt grunnskóli hreppsins sé alls ekki fullsetinn eru rök hreppsins þau að óstaðsettir í hús uppfylli ekki skilyrði. Ekki megi víkja frá þeirri reglu og gefa fordæmi.“
Guðrún nefnir svo að innviðaráðherra hafi fyrir tveimur árum skipað starfshóp til að fara yfir þessi mál og var sveitarstjóri hreppsins skipaður formaður hópsins, en hún er einnig varaþingmaður Framsóknarflokksins. Ekkert hafi heyrst af störfum hópsins annað en að niðurstaðna sé að vænta bráðlega.
„Í nýlegri umfjöllun í Morgunblaðinu greinir sveitarstjórinn þó frá því að lausnin sé mögulega sú að „óstaðsettir í hús“ verði skráðir með heimili þar sem þeir bjuggu áður en þeir völdu Grímsnesið. Með öðrum orðum vill hún endurreisa fyrirkomulag fyrri alda um sveitfesti. Þá fullkomnast sveitasælan, þegar hópum fólks verður gert að hverfa til síns fæðingarhrepps þegar sverfur að.“
Guðrún, sem er sjálf „óstaðsett í hús“, segir að þrettán prósent heildaríbúafjölda séu í sömu sporum.
„Ekki liggur fyrir hve stóran hluta fasteignaskatta og útsvars þeir leggja til hreppsins, og fyrirspurnum um fjármálin er ekki svarað með öðru en tilvísun í ársreikninga hreppsins. Að vera „Goggari“ er í mínum huga það að búa í sveitinni sem mér þykir vænt um, á mínu heimili, greiða skatta og skyldur sem venjulegur Íslendingur gerir og vera stolt af sveitinni minni. Ég óska þess eins að ásættanleg lausn finnist sem fyrst og manngæskan ráði för en ekki einstrengingslegar geðþóttaákvarðanir eins og dæmið hér að ofan sýnir,“ segir Guðrún að lokum í grein sinni.
