Fróður maður sagði mér að sumarið í Reykjavík hæfist um helgina. Ég er svo auðtrúa að ég hef varið undanförnum dögum í tiltektir svo ég geti haldið upp á það ef það kemur.

Það hefur reyndar ekkert verið að veðri, grátt en hlýtt og ég læt það ekki trufla mig þótt hann rigni. Þetta er stillingaratriði innra með manni. Lætur maður allt í ytra umhverfinu sveifla sér til og frá eða lætur maður það sig engu varða?

Gefurðu vanstilltum umboð til að eyðileggja fyrir þér daginn eða finnurðu til með viðkomandi og þakkar fyrir að vera ekki í þeirra sporum?

Þegar heimurinn virðist á heljarþröm er þá nokkrum til gagns að leggjast undir feld með heimsverk og kvíða? Er þá ekki bara viturlegast að reyna að vera sæmilegur við þá sem eru manni næstir? Það er í það minnsta gott að hreyfa orkuna áfram en láta ekki það sem maður ræður ekki við draga úr sér máttinn. Allt fer eins og það á að fara.

Nú mun sennilega gjósa enn á ný, ein birtingarmynd þeirrar staðreyndar að frú hæstráðandi, móðir náttúra er auðvitað algjörlega stjórnlaus og allar tilraunir mannanna til að stjórna henni frámunalega vitlausar. En þannig er tilveran öll, ég man ekki eftir því að hafa nokkurn dag lifað fullkomlega eftir eigin höfði. Alltaf skal eitthvað verða til þess að maður þurfi að lúta vilja tilviljana, annars fólks, breyttra aðstæðna og svo framvegis. Það er hægt að mæta slíku með vonbrigðum og geðvonsku eða brosa bara út í annað og hafa gaman af stjórnleysinu, því óvænta! Lifi stjórnleysið og hið síkvika, óútreiknanlega líf!

Ég eignaðist óvæntan hugleiðslufélaga í vikunni, því þegar ég opnaði augun sat fluga á glugganum og gekk í hægðum sínum fram og til baka. Ég ákvað að gefa henni gaum og fara ekki fram úr fyrr en hún færi. Að vanda læddust hugsanir ýmis konar að mér en ég hef lært að hugsanir eru eins og fuglar sem fljúga hjá ef maður streitist ekki á móti. Við áttum náðuga stund saman flugan og ég og þegar hún loks flaug í burt, voru liðnar góðar tuttugu mínútur, langur tími í hennar lífi, svo ég þakkaði henni örlætið í minn garð og hélt inn í daginn með kyrran huga í stjórnlausum heimi.

Nú höfum við eignast nýjan forseta, það er nýtt upphaf og tækifæri fyrir okkur öll að leggja henni lið í góðum verkum og kalla hana til hjálpar ef mikið liggur við. Forseti er embættismaður þjóðarinnar, erindreki okkar. Megi Höllu ganga vel í embættinu.

Nú ætla ég að skúra gólfin og með hálsklút við starfann að sjálfsögðu!