Hilmir Petersen Hjálmarsson öndunarþjálfari og bakari hefur gjörbreyst sem manneskja eftir áraraðir af þunglyndi og kvíða. Hilmir, sem er nýjasti gesturinn í podcasti Sölva Tryggvasonar, segist í dag ekki vilja dæma nokkurn mann, enda hafi hann ekki verið í þeirra sporum. Hann starfar í dag sem öndunarþjálfari og finnur tilgang í því að hjálpa öðrum:
„Tilgangurinn minn í dag er að vera til staðar fyrir mig og fjölskyldu mína og svo annað fólk. Ég vil að vegferð mín verði mögulega til þess að gera gagn fyrir aðra. Það að fara í gegnum svona dimma dali hjálpar manni að skilja fólk sem gengur í gegnum erfiða hluti. Það verður til samkennd og dómharkan fer. Þá fer maður að skilja að tilgangur okkar er að hjálpa hvoru öðru og vera til staðar, af því að við erum öll í þessu saman. Sælla er að gefa en að þiggja.”
Hilmir fór í gegnum áraraðir af þunglyndi, kvíða og lömuðu taugakerfi, en segir að erfiðleikarnir hafi verið dulbúin gjöf:
„Ég er þakklátur fyrir allt sem ég hef farið í gegnum af því að það er ástæðan fyrir því að ég sit hér og er sá maður sem ég er í dag. Ég hef verið brotinn niður aftur og aftur bæði andlega og líkamlega, en það var kannski það sem þurfti til þess að ég yrði maðurinn sem mér er ætlað að vera. Ég sé það núna að ég var eiginlega hálfgerður skíthæll og fannst ég betri en annað fólk með uppblásið egó. Ég var vinsæll, góður í körfubolta, stór, vel byggður og þótti myndarlegur, en dómharkan var rosaleg. Mér fannst hinn og þessi vera fífl og ég vissi allt betur en aðrir. Ég var meira að segja á móti því að samkynhneigðir myndu gifta sig eins og einhver algjör hálfviti. Hver var ég til þess að hafa þá skoðun?,” segir Hilmir, sem fékk fyrsta höggið þegar hann varð fyrir líkamsárás í miðbæ Reykjavíkur sem varð til þess að hönd hans mölbrotnaði, þannig að hann varð að hætta að spila körfubolta:
„Í þessu tiltekna tilviki átti ég í raun ekki sök á því sem gerðist. Það var hoppað aftan á mig og ég rúlla eftir götunni og lendi svo hrikalega á úlnliðnum að hann var mölbrotinn. Ég var svæfður um leið og ég kom upp á spítala og skorinn upp. Daginn eftir var mér sagt að ég myndi aldrei spila körfubolta aftur og þú munt seint verða bakari. Ég var tvítugur þarna og mér er sagt að ég geti hvorki unnið við það sem ég ætlaði að vinna, né gert tilraun við drauma mína í körfubolta. Í rauninni leið mér eins og lífið væri búið. Viðhorf mín byrjuðu aðeins að breytast eftir sjúkrahúsvistina, enda var það fyrsta skrefið í því að lemja niður egóið mitt. En það var bara byrjunin.”
Næstu árin glímdi Hilmir við gríðarlegt þunglyndi og kvíða og íhugaði langtímum saman að taka eigið líf:
„Til að gera langa sögu stutta var ég í raun bara alveg farinn. Það skiptist á þráhyggja, kvíði og þunglyndi og ég var alveg búinn að gleyma því hvað það væri að líða vel. Ég var kominn á svo slæman stað að mér fannst ég algjör aumingi að vera ekki löngu búinn að drepa mig. Það er mjög erfitt að vita þegar maður hugsar um sjálfan sig sem lítið barn að ég hafi viljað enda líf mitt. Það særir mig að hugsa það í dag, því þá vildi ég á sama tíma enda líf hans. Því ég er þessi litli strákur sem ég hef lært að taka í fangið,” segir Hilmir, sem hélt á tímabili að hann væri kominn réttu megin við línuna en vegferðin var langt í frá búin:
„Það er búið að brjóta mig niður svo oft og svo mikið að ég hef neyðst til þess að breyta öllum mínum viðhorfum og því hvernig ég sé tilveruna. Þegar ég fór sem dýpst endaði ég í geðrofi á gólfinu grátandi og öskrandi þar til ég skalf og skalf og sofnaði svo í fimm klukkutíma liggjandi í fóstrustellingunni. Ég hef farið í gegnum nógu djúpan dal til þess að hafa fengið þá andlegu vakningu að sjá fólk fyrir það sem það raunverulega er og hafa samkennd með öllum. Ég var kominn alveg á botninn og var orðinn gríðarlega þunglyndur. Ég var farinn að lenda í því að það slokknaði reglulega alveg á mér og taugakerfið var í hakki. Ég tók ekki eftir því þá, en öndunin mín var orðin mjög slæm og ég var nánast hættur að anda öðruvísi en grunnt og í gegnum munninn. Ég var kominn með útbrot út um allt, þurr augu og allur stífur í liðamótum. Ég var kannski heima, en það voru öll ljós slökkt.”
Hilmir segist muna þegar hann náði að finna alvöru samkennd með sjálfum sér í fyrsta sinn:
„Ég fékk mikla vakningu þegar ég tók psilociben sveppi í fyrsta sinn. Þá byrjaði að átta mig á því að líkaminn væri að tala við mig með öllum þessum einkennum eins og útbrotunum og að ég ætti gott skilið. Þá byrjaði vegferðin að bata, en hún tók talsverðan tíma. Þó að andlega væri ég búinn að átta mig og væri kominn á betri stað var líkamskerfið fast í árásar- og flóttaviðbragði. En samt voru tilfinningarnar byrjaðar að koma og ég man að ég skrifaði loksins einlægan status á Facebook og það átti þátt í að gjörbreyta lífi mínu.”
Einar Carl Axelsson eigandi Primal Iceland sendi Hilmi skilaboð eftir færsluna sem hann setti á Facebook og kynnti hann fyrir öndunarþjálfun sem Hilmir segir að hafi bjargað lífi sínu:
„Ég á Einari Carli gríðarlega mikið að þakka. Hann kenndi mér Buteyko öndun, þar sem maður hægir á önduninni og það fór strax að hafa áhrif. Þá má eiginlega segja að hann hafi bjargað lífi mínu. Þegar ég byrjaði að finna betri líðan var ég eins og óður maður að gera öndunaræfingar fimm til sex sinnum á dag og líf mitt gjörbreyttist. Útbrotin hurfu, tilfinningarnar byrjuðu að koma aftur og ég fann slökun í fyrsta skipti í mörg mörg ár. Ég fór að ná að vera til staðar í stað og stund og gat verið í núvitund í daglegum athöfnum. Ég man enn þegar ég hugsaði í fyrsta sinn í fjöldamörg ár að lífið gæti í alvörunni verið svona gott. Bara á venjulegum degi þar sem það var allt í einu mikil værð og slökun yfir mér.”
Hægt er að nálgast viðtalið við Hilmi og öll viðtöl og podköst Sölva Tryggvasonar inni á solvitryggva.is
