Því hefur stundum verið haldið fram að pólitíkin aðhafist ekki nokkurn skapaðan hlut, enda fari henni betur að sitja inni í aflokuðum fundarherbergjum í alvanalegu spjalli sínu um daginn og veginn – og njóti sín hvað helst ef fulltrúum hennar tekst að fara í hár saman. Nefnilega svo að árangur hennar verði helst og oftast mældur í háreisti og rifrildi.
Þetta er ekki alveg svo. Og full ástæða til að nefna nýlegt dæmi um það gagnstæða. En ráðherra barna- og menntamála, Ásmundur Einar Daðason hefur nú gert gangskör að því að efla iðnnám að svo miklum mun að eftir verður tekið. Hann beinlínis einsetti sér fyrir allnokkrum misserum að hefja þessa mikilvægu menntun til þeirrar virðingar sem hún á löngu skilið, með því annars vegar að stækka húsakost skólanna víða um land og bæta aðgengi að náminu.
Hann hefur með öðrum orðum gengið í málin. Og afraksturinn mun verða þjóðinni til heilla. Og um það á pólitík akkúrat að snúast. Hún hverfist um félagsmál til framfara.
Það hefur hallað á iðnnám á Íslandi um áratugaskeið. Bóknám hefur verið í forgangi. Það hefur jafnvel verið látið líta svo út, í öllu falli í umræðunni, að síðarnefnda menntunin sé merkilegri en sú fyrrnefnda. Og að ungmennum farnist betur í lífinu ef þau fara í hefðbundinn menntaskóla og leggi leið sína að því búnu í háskóla.
„Ungmenni eiga öðru fremur að sækja sér menntun í samræmi við áhugasvið sitt og styrkleika.“
En þetta er í besta falli einföldun. Raunar firra. Ungmenni eiga öðru fremur að sækja sér menntun í samræmi við áhugasvið sitt og styrkleika. Annað er galið. Það hefur stundum verið orðað svo að hver og einn verði að þekkja sögu sína. Og er þá átt við að betur fari á því að maður kannist við sjálfan sig. En því miður hefur það verið svo á Íslandi að krökkum, sem hefur langað að sækja iðnnám, hefur verið beint að bóknámi, einhverju sem er þeim jafnvel þvert um geð. Og það hefur stafað af þeim misskilningi foreldranna að börnum þeirra farnist ekki vel í lífinu nema að þau haldi til æðra náms.
En akkúrat þar eru fordómarnir komnir. Æðra náms! Og frægt er þegar Guðrún Hafsteinsdóttir, þáverandi formaður Samtaka iðnaðarins stóð sjálfa sig að þessum hindurvitnum og hleypidómum, en hún hefur rifjað það upp – og er manneskja að meiri – þegar hún talaði fyrir syni sínum sem átti þá ósk heitasta að læra bifvélavirkjun. Hún hafi viljað beina honum á beinu brautina. Strákurinn stóð þó á sínu og fékk sínu fram. Blessunarlega. Og komst á sína braut á endanum, og er alsæll síðan. Eðlilega.
Það vantar eitt þúsund rafvirkja á Íslandi. Hundruð manna í aðrar iðngreinar. Alvarlegur skortur á iðnaðarmönnum stendur mannvirkjagerð fyrir þrifum. Hann viðheldur háu verðlagi á íbúðarhúsnæði. Það er meðal annars vegna þess að stjórnvöld hafa sofið á verðinum í háa herrans tíð og beint ungmennum landsins í aðra átt en fjölmörgum þeirra hugnast.
Iðnaðarmenn eru eftirsóttir um land allt. Þeir ganga að góðum og tryggum framtíðartekjum, raunar traustari en gengur og gerist í öðrum starfsgreinum. Og það er lán hverrar stórfjölskyldu, eins og dæmin sanna, að eiga laghentan frænda og frænku innan sinna raða.
Ráðherra barna- og menntamála sýnir pólitík í verki. Hann hefur svarað kallinu. Það verður æskufólki í þúsundavís til mikilla heilla í framtíðinni. Og þjóðinni allri og hagsæld hennar.
