Þar skrifar Sigmar um nýja úttekt Ríkisendurskoðunar á ópíóðavandanum sem er svakalegur lestur að hans mati. Hann segir að margt af því sem fram kemur hafi verið vitað en að fá þetta samandregið frá eftirlitsstofnun Alþingis sé gagnlegt fyrir umræðuna og þoki málum vonandi áfram.
„Eitt helsta atriði skýrslunnar er að ekkert ráðuneyti eða stofnun hefur tekið skýra forystu í málum sem snúa að ópíóíðafíkn og öðrum fíknivanda. „Heilbrigðisráðuneytið þarf að taka skýra forystu í málaflokknum.“ Að þetta sé staðan eftir áratuga baráttu er beinlínis grátlegt,“ segir Sigmar í grein sinni og varpar svo ljósi á hina raunverulegu stöðu.
„Skoðum hvað þetta þýðir. Það eru um 2.700 manns sem biðja um pláss á Vogi á hverju ári. Stór hópur til viðbótar leitar beint í önnur úrræði, til dæmis á Landspítala. Það létust um 30 vegna ópíóíðafíknar í fyrra, mest ungt fólk (lögregla og fleiri telja reyndar að talan sé í raun talsvert hærri). Tugir til viðbótar létust úr sjúkdómnum með öðrum hætti. Varlega áætlað er tala látinna yfir 100 á ári. Það þurfa sem sagt þúsundir einstaklinga að leita á náðir heilbrigðiskerfisins á hverju ári með banvænan sjúkdóm, en samt ríkir algert forystuleysi í málaflokknum,“ segir Sigmar sem vísar á einn stað í skýrslunni þar sem segir:
„Enginn viðmælenda Ríkisendurskoðunar gat bent á hvar forysta í málaflokknum lægi.“
Sigmar segir að þetta segi okkur að þótt heilbrigðisyfirvöld gangist við því að fíknivandi sé sjúkdómur, þá skorti enn mjög mikið upp á að vandanum sé sinnt með mannsæmandi hætti. Stjórnvöld hafi ekki einu sinni yfirsýn yfir verkefnin sem þarf að sinna vegna alvarlega veiks fólks sem á skýlausan rétt á heilbrigðisþjónustu en fær hana ekki.
„Það hefur verið vitað í fjölmörg ár að meðferðarúrræði á Íslandi eru allt of fá og að þau þurfa að vera fjölbreyttari. Það skortir endurhæfingu. Það skortir bráðaþjónustu. Það er skortur á fjármagni. Skortur á skaðaminnkun. Alvarlegastur er samt áratuga skortur á raunverulegum skilningi ráðamanna á því hvað vandinn er hrikalega stór og víðtækur. Vanmatið er okkar helsti vandi og afleiddur kostnaður þess að gera of lítið er stjarnfræðilega hár. Hringir það í alvöru engum bjöllum að nokkur þúsund manns með banvænan sjúkdóm biðja um aðstoð á hverju ári? Mun fleiri en greinast með krabbamein árlega,“ segir hann í grein sinni.
Hann vísar svo á annan stað í skýrslunni þar sem bent er á að heilbrigðisráðuneyti hafi ekki metið fjárþörf vegna ópíóðavanda auk þess sem þörf fyrir heilbrigðis- og meðferðarþjónustu vegna vímuefnavanda hafi ekki verið kortlögð með heildstæðum hætti.
„Þetta er sorglegt að lesa því ópíóíðavandinn hefur verið staðreynd í íslensku samfélagi í áratugi og neyslan er að aukast mikið. Samt hefur okkur ekki auðnast að kortleggja hversu mikla þjónustu þurfi að veita eða hvers konar þjónustu. Hvað þá að menn hafi lagst yfir hvað hún geti kostað. Málaflokkurinn damlar bara einhvern veginn áfram á sjálfstýringu og heilbrigðisyfirvöld reiða sig á að grasrótar- og félagasamtök dragi vagninn, samkvæmt skýrslunni.“
Sigmar bendir enn fremur á að ríkið niðurgreiði lyfjameðferð vegna ópíóðafíknar hjá SÁÁ fyrir 90 manns á ári. Þetta er óbreytt tala frá 2014 en síðan þá hafi vandinn vaxið mikið.
„Þetta er lífsbjargandi meðferð við hættulegustu neyslunni. Í fyrra fengu hins vegar 358 einstaklingar þessa meðferð hjá SÁÁ. Þetta þýðir að íslenska ríkið borgar þessa lífsbjargandi heilbrigðisþjónustu fyrir einn af hverjum fjórum sem meðferðina þiggja. 268 sjúklingar fá þessa sjálfsögðu heilbrigðisþjónustu eingöngu vegna þess að fjöldi fólks nennir að selja álfinn í Kringlunni og Smáralind, en ekki vegna þess að ríkið ábyrgist hana.“
Sigmar segir að lokum að stjórnarskrárbundinn réttur til heilbrigðisþjónustu eigi ekki að ráðast af því hversu dugleg félagasamtök eru að selja fígúrur í verslunarmiðstöðvum eða biðja um fé frá fyrirtækjum.
„Myndum við sætta okkur við að sjúklingur kæmist ekki í hjartaaðgerð eða að krabbameinssjúkur fengi ekki lyf vegna þess að einhver álfasala í Glæsibæ gekk ekki nógu vel? Auðvitað ekki, þetta er bara della og þvæla og við eigum ekki að sætta okkur við þetta lengur,“ segir hann.
Sigmar segir að það kosti um 100 milljónir að borga þessa meðferð að fullu og hefur hann lagt fram þingmál til að tryggja að það verði gert. Vonast hann til þess að það verði samþykkt.
„Staðan er einfaldlega grafalvarleg og við þurfum að gera miklu betur. Vonandi ýtir þessi skýrsla við stjórnvöldum.“
