Ég hef lengi fylgst með umræðunni á Facebook og öðrum netmiðlum. Ótrúlega mikið af æstu fólki  lifir og hrærist í tölvuheimum með sterkar skoðanir á öllu sem gerist. Tíminn með öllum sínum takmörkunum er ekki til í heimi þessa fólks sem les og skrifar á öllum tímum sólarhringsins. Ekkert mál er svo ómerkilegt að það sé því óviðkomandi.

Ég rannsakaði fyrir nokkrum árum stjórnmálaumræðuna og Jónas Jónsson frá Hriflu og samtíð hans. Pólitískar deilur millistríðsáranna einkenndust af miklum gífuryrðum og svigurmælum. Menn hikuðu ekki við að kalla andstæðinga sína geðveika eða heimska dverga. Botnlausar svívirðingar dundu á Halldóri Laxness enda lá hann sérlega vel við höggi. Lífið einkenndist af endalausum meiðyrðamálum. Þessi illmælgishefð stendur reyndar á gömlum merg. Þegar Skarphéðinn fór í liðsbón á Alþingi svívirti hann alla helstu höfðingja landsins með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. Umræðan varð þó smám saman kurteislegri á liðinni öld og stóryrðin skruppu saman með tímanum.

Það er sérlega gleðilegt að netverjar hafi leitað í þjóðararfinn og dregið aftur fram stóru sleggjurnar. Í yfirstandandi mótmælum vegna stríðsins á Gaza eru ráðherrar Íslands kallaðir barnamorðingjar og nauðgarar. Þeir sem reyna að færa umræðuna til kurteislegra horfs eru kallaðir vitorðsmenn með glæpastarfsemi og meðsekir í fjöldamorðum. Fremst í fúkyrðaflaumnum gengur hugsjónafólk úr háskólasamfélaginu þar sem víðsýnin er ríkjandi.

Mig langar til að þakka þessu ósérhlífna fólki sem eyðir ævinni fyrir framan tölvuskjáinn bölvandi og ragnandi í vondu skapi. Engin rök hreyfa við því og það óttast hvorki magasár né hjartaáfall. Áhyggjufullur lesandi veltir því fyrir sér hvort það sé ekki að missa af einhverju skemmtilegu í slíkri þrásetu við tölvuskjá? Verst er þó að smám saman missa gífuryrðin marks og fara að þýða akkúrat ekki neitt.