Geimferðir reyna mjög á fólk, það er farið að ystu mörkum þess sem líkaminn þolir. En eins og þegar landkönnuður fóru um hér áður fyrr þá eiga geimfarar á hættu að ekki gangi allt upp og þeir standi frammi fyrir sömu siðferðislegu spurningum og forfeður okkar gerðu í landkönnunarleiðöngrum sínum.
Í bókinni „A City on Mars: Can we settle space, should we settle space, and have we really thought this through?“ skoða hjónin Kelly og Zach Weinersmith þá hryllilegu stöðu sem getur komið upp ef geimfarar neyðast til að borða hinn forboðna mat, annað fólk.
Hvað er gert þegar einhver deyr úti í geimnum? Það væri gaman að geta sagt frá því en það er erfitt því það eru engin raunveruleg dæmi um slíkt nema hvað geimfarar hafa látist í sprengingum þar sem öll áhöfnin hefur farist. Sú staða hefur aldrei komið upp að einn geimfari látist og eftir standi aðrir geimfarar sem verða að ákveða hvað þeir eiga að gera við hinn látna.
Það er auðvitað hægt að losa sig við líkið út í geiminn og hugsanlega er það vænlegasti kosturinn.
Lítið hefur verið skrifað um þetta og leiðbeiningar geimferðastofnana ná eiginlega ekki yfir þetta.
En árið 1978 var gefin út grein, „Survival Homicide in Space“ sem veitir hugsanlega innsýn í þetta. Í greininni er sú staða dregin upp að þrír geimfarar eru fastir í geimfari en súrefnið dugir ekki fyrir þá alla. Þeir vita að súrefnið dugar fyrir tvo geimfara þar til björgun berst. Einn þeirra þarf því að deyja.
Í annarri grein, „Survival and Sacrifice in Mars Exploration“, kemst höfundurinn að þeirri niðurstöðu að ef svona staða kemur upp þá eigi stærsta manneskjan að fórna sér því hún borði mest og gefi um leið mest af sér af kjöti. Síðar er farið yfir það í smáatriðum hvernig á að sundurhluta manneskju. Í bókinni er þeirri spurningu síðan varpað fram hvort það sé rangt að láta kjötið af látinni manneskju fara til spillis.
