Stjórnmálahreyfingum sem eru hallar undir pólitískar sjónhverfingar hefur vaxið fiskur um hrygg á undanförnum árum sem má að miklu leyti rekja til breyttrar og landamæraminni heimsmyndar, en jafnframt þess að hefðbundnir flokkar frá hægri til vinstri hafa verið værukærir og misst trúverðugleika í huga almúgans sem sér enga praktíska pólitík lengur fyrir eintómu embættismannaveldi.
Fyrir vikið hefur skapast kjörlendi fyrir lýðskrumara og loddara sem taka sér stöðu á meðal almennings og lofa að færa heimsmyndina aftur í sitt gamla far.
Allt verði eins og áður.
Nú síðast reið Frelsisflokkur Hollands feitum hesti frá kjörstöðum landsins, en Geert Wilders, formaður hans um langa hríð hefur ætíð verið bendlaður við öfgahægristefnu í stjórnmálum og lagt mikla fæð á erlent vinnuafl fyrir nú utan að vilja einfaldlega banna múslimatrú í föðurlandi sínu, þótt Hollendingar eigi raunar langa og ljóta sögu af því að níðast á þessum sömu útlendingum í nýlendum sínum víða um álfur.
En þar er raunar stefnan komin, holdi klædd. Hvítur á leik – og hann á líka leikinn. Aðrir litir lífsins eru óþarfir.
„Það hefðbundna, gamla og þreytta er að víkja fyrir pólitík einfaldleikans.“
Það er með Geert Wilders eins og aðra galgopa á evrópsku stjórnmálasviði, að löngum hefur hann verið afgreiddur sem utangátta trúður í tilverunni, en nú ber nýrra við, eins og raunar í fleiri löndum álfunnar, því gömlu flokkarnir sem hafa átt sviðið í manna minnum, geta ekki lengur brosað bara að bellibrögðum þessara stórlyndu stertimenna.
Hvert þingið af öðru stendur frammi fyrir því að viðurkenna að völdin eru líka þessara manna, hvort heldur sem þeir eiga að heita stjórntækir eða ekki, en slíkt og þvílík er kjörfylgi þeirra orðið. Í tilviki Wilders er hann helsti sigurvegari hollensku þingkosninganna með fjórðung þingsæta sem er langt umfram helsta keppinaut flokksins, samstarfsframboð Vinstri grænna og Verkamannaflokksins.
Það hefðbundna, gamla og þreytta er að víkja fyrir pólitík einfaldleikans.
Og þetta er raunar að gerast um allar álfur. Gasprandi galdrakarlarnir skjóta upp höfðinu í Brasilíu og Argentínu, af því að almenningur skilur auðlesin skilaboðin, og ekki þarf heldur að minnast á vindbelginn í Vesturheimi sem líklega snýr aftur í Hvíta húsið áður en langt um líður.
Í austanverðri Evrópu hafa árum saman verið karlar við völd sem þrá það eitt að tími kvenfrelsis og mannréttinda verði færður aftur á síðustu öld – og það þarf ekki karla til, því á Ítalíu gasprar kona um að sýnileiki samkynhneigðra og hinsegin fólks sé skerandi í augum.
Geert Wilders telur sig geta náð því lokamarkmiði sínu að verða „forsætisráðherra allra“. Og í þeim orðum er vísast komin stærsta áskorun sem ábyrgir, framsæknir og frjálslyndir stjórnmálaflokkar standa frammi fyrir á þessari öld. Ætlum við fram eða aftur?
