Sindri Geir Óskarsson sóknarprestur í Glerárkirkju á Akureyri hefur ritað grein sem birt er á Vísi. Þar segist hann upplifa stundum að íslenskt samfélag sé plagað af óþoli gagnvart trúarbrögðum einkum kristni:

„Samfélagið sem flaggar því rækilega að fjölbreytileikanum sé fagnað virðist á köflum eiga afskaplega erfitt með að kyngja því að kristin trúfélög og kristin menningararfleið sé órjúfanlegur hluti af þessu fjölbreytta samfélagi samtímans.“

Sindri segir að þáttur kirkjunnar við að varðveita íslenska tungu og menningararf sé vanmetinn:

„Þá megum við þakka kristnum munkum og prestum það að hafa varðveitt menningararfinn, skrifað upp handritin, bjargað íslensku ritmáli með þýðingu Nýja testamentisins, stutt við sjálfstæðisbaráttuna. Já, sama hvað fólkið sem amast yfir kirkju og kristni getur réttilega eða ómaklega talið fram til að halda málstað sínum til streitu – þá er íslenskt samfélag til í dag vegna þátttöku kirkjunnar í samfélaginu.“

Sindri gerir að umtalsefni umræðu sem spratt upp á samfélagsmiðlum í kjölfar fréttar DV um að hluti af endursölu á textíl sem berst til Sorpu renni til Kristniboðssambandsins.

Sjá einnig: Hagnaður af endurnýttum skóm notaður til kristniboðs – „Gamalt samstarfsverkefni“ að sögn Sorpu

Sindri segir að því hafi verið haldið fram að þetta sé óeðlilegt og spyr hvers vegna eigi að endurskoða þessa tilhögun eins og forstjóri Sorpu tjáði DV. Hann segir að Kristniboðssambandið hafi unnið gott og kærleiksríkt starf og það hafi umbreytt heilu samfélögunum á starfssvæði sínu:

„Bara í Pokot héraði Kenýu þar sem Kristniboðssambandið hefur starfað undanfarna áratugi hefur sú kirkja sem Íslenskir kristniboðar stofnuðu getið af sér 150 grunnskóla, 34 menntaskóla, 2 munaðarleysingjaheimili, þar var rekið byggðaþróunarverkefni í fjölda ára auk þess sem kirkjan hefur kostað menntun innfæddra presta og djákna.“

„Ein af stærstu aðgerðunum sem þarf að ráðast í til að ná heimsmarkmiðum Sameinuðu þjóðanna er að mennta stúlkur í fátækari löndum. Ef einhver samtök á Íslandi hafa staðið sig í því undanfarna áratugi, þá eru það Kristniboðssamtökin.“

Sindri spyr að lokum hvort fólk geti leyft sér að staldra við áður en það stekkur á vagn trúarlegs óþols og reynt að viðurkenna að íslenskt samfélag sé virkilega samfélag fjölbreytileikans þar sem fólk sé tilbúið að lifa í sátt við manneskjur sem eru ólíkar því sjálfu eða aðhyllast aðra trú:

„Ég er fullviss að þá ættum við auðveldara með að sjá allt það góða í kringum okkur, sjá allt það sem sameinar okkur frekar en það sem sundrar.“