Þar gerir hún fyrirkomulag fæðingarorlofs að umtalsefni og hvetur stjórnvöld til að gera nauðsynlegar breytingar sem tryggja farsæld allra barna.
„Einhverjir kunna að spyrja sig hvers konar móðir það er, sem er komin með hugann við vinnuna á þessum dýrmæta tíma í lífi barns síns. Staðan er einfaldlega sú að það eru fáir kostir aðrir í stöðunni fyrir móður sem rekur heimili sitt ein og á mest rétt á sjö og hálfum mánuði í orlof,“ segir hún.
Andrea segir að það sé gömul saga og ný að tilraunir hins opinbera til að ná einhverjum göfugum markmiðum með því að hlutast til um líf fólks bitni á þeim sem síst skyldi.
Markmiði fyrirkomulags fæðingarorlofs eins og það er í dag sé ætlað að auka jafnrétti kynjanna þannig að feður og mæður hafi kost á að taka jafnlangt orlof. Fæðingarorlof er samanlagt 12 mánuðir sem skiptast jafnt milli foreldra. Annað foreldrið getur hins vegar gefið hinu einn og hálfan mánuð nema viðkomandi sé alvarlega veikur, í fangelsi eða örendur eins og Andrea bendir á.
„Því miður hefur barnsfaðir minn ekki tök á að taka orlof með barninu á móti mér, jafnvel þótt hann sé allur af vilja gerður, en þar sem hann er hvorki í fangelsi né sjúkur falla fjórir og hálfur mánuður af sameiginlegu orlofi okkar niður. Þetta eru fjórir og hálfur mánuður sem dóttir mín fer á mis við í samanburði við önnur börn, sem eru svo heppin að fjölskyldumynstur þeirra passar í einsleitt sniðmát regluverksins,“ segir Andrea og bætir við að þessir mánuðir sem þær fá þó saman litist af því að hún verði sífellt að reyna að ná inn vinnutímum hér og þar til að drýgja orlofstímann.
„Við getum þannig ekki einu sinni notið samvista okkar á þessum stutta og dýrmæta tíma til fulls. En hvað leggjum við ekki á okkur í þágu jafnréttis annarra,“ spyr Andrea.
Hún er langt því frá ein í þessum sporum og segist þekkja til ungrar konu sem á barn með manni sem hefur engan áhuga á að taka þátt í lífi þess.
„Vegna sinnuleysis hans fær barnið aðeins sjö og hálfan mánuð í orlof og móðirin situr eftir í vonlausri stöðu. Unga konan er háskólamenntuð og starfaði áður við það sem hún hefur menntun til, á fínum launum.“
Andrea segir að móðirin hafi séð fram á að verða tekjulaus heima með barnið eftir sjö og hálfan mánuð þar sem enga daggæslu var að fá.
„Hún neyddist því til að segja starfi sínu lausu og fara að vinna sem ófaglærður leikskólakennari, til að barnið kæmist að í daggæslu á starfsmannaforgangi og hún gæti þannig haft einhverjar tekjur eftir sjö og hálfs mánaðar orlofið, þótt mun lægri væru.“
Andrea segir að dæmin sýni að samvistir barns við báða foreldra séu ekki tryggðar með þessu fyrirkomulagi og veltir fyrir sér hvert sé jafnréttið.
„Unga konan og barn hennar geta engu um sinnuleysi barnsföðurins breytt, hann einn ber ábyrgð á því. Þrátt fyrir það bera barn hans og móðir þess skaðann. Hún er þvinguð í láglaunastarf og barnið hennar er allt of ungt komið í umönnun utan heimilis, langa vinnudaga, á meðan jafngömul börn sambúðarforeldra njóta samvista við foreldra sína næstu fjóra og hálfan mánuðinn.“
Andrea segir að lokum að „forréttindafemínistar“ skelli skollaeyrum við stöðu barna og mæðra í þessum sporum.
„Í þeirra huga er þetta nauðsynlegur fórnarkostnaður einhvers konar jafnréttis á vinnumarkaði. Jafnréttis í þágu sumra kvenna, en ekki allra. Hagsmuna sumra barna, en ekki allra.“
Segir hún að þær mæðgur hvetji stjórnvöld til að gera nauðsynlegar breytingar á regluverkinu sem tryggja farsæld allra barna.
„Það að láta hinar þröngu skorður eingöngu ná til sambýlisfólks og hjóna færi langt með að rétta stöðuna, en auðvitað færi best á því að treysta fjölbreyttum fjölskyldum nútímans til þess að ráðstafa fæðingarorlofi sjálfar, enda standa þær hagsmunum barna sinna næst – eða eru hagsmunir barnanna ef til vill ekki í forgrunni laganna?“
