Sigmundur Ernir Rúnarsson skrifar:
Ákvörðun Svandísar Svavarsdóttur matvælaráðherra um að stöðva tímabundið veiðar á langreyðum fram til ágústloka sýnir pólitískan styrk hennar. Hún fylgir sannfæringu sinni og tekur af skarið. Það mættu margir aðrir stjórnmálamenn taka sér til fyrirmyndar.
Pólitíkin á Íslandi er nefnilega alltof oft á meðvirknislegri sjálfstýringu. Hún ber sér á brjóst í orði en á borðinu stendur ekkert eftir. Og afsökunin er einna helst sú að ekki hafi náðst samstaða um málið á milli ríkisstjórnarflokkanna.
Svandís lætur aftur á móti ekki segja sér fyrir verkum. Hún tekur málaflokk sinn alvarlega. Hann skal vera ofar hagsmunum annarra afla sem kunna að líta á það sem goðgá að setja stóru körlunum stólinn fyrir dyrnar.
Málefnaástæðurnar fyrir ákvörðun Svandísar eru enda ríkar. Og þær hafa lengi legið ljósar fyrir.
Niðurstaða Eftirlitsskýrslu Matvælastofnunar um velferð hvala gefur sterklega til kynna að veiðar á þeim fari í blóra við ákvæði um velferð dýra. Þar er skýrt tekið fram að aflífa skuli dýr á þann veg að þau þjáist sem minnst á sem stystum tíma.
Rannsóknir vísindamanna sýna aftur á móti að dauðastríð hvala, með þeim aðferðum sem Hvalur hf notar til að fanga þá, getur hæglega tekið óbærilega langan tíma. Og særða langreyði þarf á stundum að skjóta oftar en einu sinni svo þjáður hvalurinn megni ekki að flýja af hólmi.
Í þessum efnum lætur Svandís hvalinn njóta vafans þar til hægt verður að sýna fram á að sómasamlegri veiðiaðferð sem samræmist lögum landsins um dýravelferð.
Annað væri það nú.
Svo er það hitt – og afhjúpar enn frekar hvernig íslenska aðalsvaldið og embættismannakerfið hefur leyft einum áhrifamiklum auðmanni að stunda sportveiðar á hvölum um árabil – að reglugerð um vinnslu hvalsins var einfaldlega snúið aftur til fyrri aldar þegar fyrir lágu athugasemdir að utan um að matvælaframleiðsla skuli fara fram undir þaki.
Þá mátti flokkurinn sem þiggur fúlgur fjár frá hvalveiðimanni Íslands þakka fyrir að sitja að völdum í réttu ráðuneyti. Reglugerðinni um hvalskurðinn var einfaldlega breytt til fyrra horfs – og gamla útgáfan frá því fyrir miðja síðustu öld var dregin upp úr skúffunni.
Og andi ákvörðunarinnar var að sjálfsögðu þessi: Hann á þetta og má þetta.
Auðvitað svelgist gömlum flokkshundum á við þessi stórtíðindi. Vitaskuld er Svandís kölluð illum nöfnum. Og það er langur vegur frá því að það versta skuli vera kommúnisti. Það er eiginlega hrósyrði í allri þessari afferu sem enn einu sinni hefur komið upp um íslenska hagsmunapólitík í sinni harðsvíruðustu mynd.
