Íslendingar hafa um aldir haft Hávamál í miklum hávegum. Óteljandi ræðumenn hafa slegið um sig með tilvísunum í kvæðið og prestar hafa vitnað til Hávamála í stólræðum. Margir hafa haldið því fram að siðaboðskapur kvæðisins sé sambærilegur við aldagömul trúar- og spekirit.
Hávamál brýna fyrir fólki hófsemi í mat og drykk og að gæta orða sinna. „Tunga er höfuðbani,“ stendur á einum stað. Menn eigi að vera fámálir og orðvarir. Annars staðar stendur: Það er best að ósnotur maður (þ.e. heimskur) þegi.
Það er gleðilegt að nútímamenn skuli hafa afsannað þessar kenningar. Nýlega voru birtar tölur um ræðutíma þingmanna á yfirstandandi þingi. Þar kemur fram að Björn Leví hafi talað í samtals 1938 mínútur eða 32 klukkustundir. Ég hef því miður ekki hlustað á allar þessar ræður en efa ekki að þarna er samankomið mikið mannvit. Það tekur reyndar tæplega eina vinnuviku að hlýða á alla þessa orðgnótt en þeim tíma er vel varið.
Fjölmargir þingmenn töluðu lengi og mikið svo að samanlagður ræðutími þeirra skiptir mánuðum. Ekki er að efa að fjöldi gullkorna leynist í þessum langhundum sem komandi kynslóðir munu lesa og tileinka sér
Í Hávamálum stendur: „Þagalt skyldi þjóðans barn.“ Þarna er enn verið að hvetja til orðvendni. Halda mætti að höfundur kvæðisins sé að leggja þingið í einelti. Allir skilja hvílíkt tjón það væri fyrir íslenska tungu og menningu ef Björn og félagar hans færu eftir þessum órökstuddu staðhæfingum kvæðisins.
Nú er í tísku að endurskrifa gamlar bækur og enduryrkja gömul kvæði svo að þau falli að pólitískri rétthugsun. Nú er kominn tími til að ritskoða Hávamál og strika út ráðleggingar sem eru fyrir löngu orðnar úreltar og beinlínis skaðlegar fyrir íslenska þjóðarsál.