Stjórnarflokkarnir þrír mæta miklum mótbyr nú um stundir, en skoðanakannanir benda til þess að kjósendur vilji breytingar og nýjar áherslur við valdstjórn landsins.
Vinstri grænir eru við það að þurrkast út af þingi samkvæmt hverri fylgiskönnuninni af annarri, en þeir virka orðið eins og hver önnur pólitísk uppfylling í hefðbundinni helmingaskiptastjórn hjá íhaldsöflum landsins.
Þeir hafa útmáð stefnumál sín, svo sem hvað nýja stjórnarskrá varðar og boða engar breytingar í sjávarútvegs- eða landbúnaðarmálum. Þá hefta þeir frekari græna orkuvinnslu til að mæta boðuðum orkuskiptum – og heimta meiri losunarheimildir fyrir mengandi stórfyrirtæki í nafni sérstöðu Íslands. Þá er dýravelferð þeim ekki lengur að skapi.
Framsóknarflokkurinn hefur misst niður kosningasigur sinn frá síðustu þingkosningum og virðist standa eftir svolítið vankaður og stefnulaus, án nokkurra úrræða fyrir heimilin í landinu sem höfðu svo mörg hver trú á mildu miðjunni fyrir fáeinum misserum.
Og Sjálfstæðisflokkurinn er að fara á taugum. Í stað þess að horfa inn á við og meta hvernig hann hefur sjálfur fylgt eftir stefnumálum sínum talar hann niður til annarra stjórnmálaafla.
Augljóst er að forkólfar hægrimanna á Íslandi líta á nýjan formann Samfylkingarinnar sem helsta andstæðing sinn um þessar mundir og freista þess jafnvel að gera hann grunsamlegan fyrir þær sakir einar að hafa starfað hjá fjármálafyrirtæki. Illa er komið fyrir Sjálfstæðisflokknum þegar hann unir fólki ekki lengur að vinna úti í einkarekstrinum.
Og er kannski í samræmi við það að ríkisstarfsmönnum hefur fjölgað um meira en fimmtung á vakt þeirra í fjármálaráðuneytinu á meðan starfsfólki á almennum markaði hefur fjölgað um minna en fimm prósent.
Báknið hefur blómstrað í samfellt tíu ára tíð flokksins.
En það sem vekur hvað mesta athygli við ákall sjálfstæðismanna til kjósenda eftir að fylgi þeirra er fallið undir tuttugu prósentin er vandlæting þeirra í garð formanns flokksins sem núna fer með himinskautum. Ekki sé mark á honum takandi fyrir að setja gömlu stefnumál flokksins á borð við aðild að Evrópusambandinu og upptöku evrunnar ofan í pappakassa.
Enn ber mönnum að líta sér nær.
Og hvað er einmitt að finna ofan í pólitískum pappakassa Sjálfstæðisflokksins. Jú, gamla stefnumál Bjarna Benediktssonar og Illuga félaga hans Gunnarssonar frá því fyrir þingkosningarnar 2009 um að að Ísland hefji aðildarviðræður við Evrópusambandið og að innganga í sambandið verði borin undir þjóðina í þjóðaratkvæðagreiðslu.
Aðsenda grein þessa efnis birtu þeir í Fréttablaðinu í desember 2008. Og þorðu greinilega ekki að birta hana í Morgunblaðinu. Í greininni segja þeir að krónan muni reynast landsmönnum fjötur um fót til lengri tíma. Þeir segja jafnframt að stjórnvöldum hafi mistekist á undanförnum árum að tengja saman ríkisfjármál og stjórn peningamála.
Og svona var nú framtíð Sjálfstæðisflokksins, einu sinni.
