Flestir vestrar gerast undir lok 19. aldar, þegar sexhleypur héngu við mjaðmir og bæir með álitlegum börum, bönkum og gleðihúsum voru á hverju strái. Því er gaman að fá einu sinni mynd sem gerist um hálfri öld fyrr, þegar vestrið var raunverulega villt, frumbyggjar áttu stundum í fullu tré við aðkomumenn og náttúran sjálf gat verið skeinuhættur óvinur.

Leikstjórinn Alejandro G. Inárritu er á miklu flugi eftir að hafa unnið Óskarinn í fyrra fyrir Birdman. Hér heldur hann út í óbyggðir með allan mannskapinn, neitar að notast við tölvutækni og voru víst margir sem gáfust upp á volkinu. Harkið skilar sér að mestu, landslagið er stórbrotið að sjá, bjarnarárásin líklega sú besta sem hefur verið fest á filmu og byrjunarorrustan ein sú magnaðasta síðan Saving Private Ryan.

En eins og með þá mynd tekst ekki fyllilega að byggja á frábærri byrjun. Tom Hardy er orðinn eftirlætis siðblindingi Hollywood, en hefndin er eitt þreyttasta þema kvikmyndanna og þótt það sé ágætlega útfært bætir það litlu við. Myndin er því meira fyrir augað en hugann. Einnig eru óþarfa villur, svo sem að skotið sé oft úr púðurbyssu án þess að hlaða hana. Maður býst eiginlega við meiru þegar svo miklu er tjaldað til. Jafnframt er atriði sem minnir mjög á Hross í oss, þó vafalaust sé það tilviljun.

Inárritu á ekki endilega skilið að vinna Óskarinn tvö ár í röð, þótt líklega sé kominn tími á DiCaprio. En þrátt fyrir stöku galla er þetta ein besta tilraunin til að lífga vestraformið við síðan Dead Man.